‘De commissie’, een queeste naar verzoening

Of, over hoe je met elkaar naar verzoening zoekt maar zo toch beperkt bereikt

De ‘save the dates’ voor het feest in de NGK/GKv landden bij mij niet in goede aarde.
In een wat langer verhaal heb ik dat proberen uit te leggen. Daarachter zit een nog uitvoeriger verhaal.

Misschien vragen lezers zich af waarom ik hier nu nog mee kom. De datum voor de fusie lijkt al vast te liggen. In de afgelopen vijf jaar had ik toch alle kansen, moet ik me hier nu niet eens bij neerleggen?
Of er alle kansen waren valt nog te bezien, want ik denk dat het bijna niet anders dan zo had kunnen gaan. Het is maar waar men prioriteit aan geeft. Geeft men dat niet aan verzoening dan is de kans groot dat de kloof met andere ontwikkelingen snel groter wordt.

Ik moet toegeven dat ik in het begin -maar dat is al langer dan vijf jaar geleden- de groeiende tekenen van een proces naar eenheid wat van me weggeduwd heb. Het verlovingsverzoek aan de GKv in 2014 stemde me niet echt blij.
Dat had alles met mijn ervaringen binnen de GKv te maken. En net zoals dat gaat bij een gevreesd tandartsbezoek, heb je dan de neiging om er maar niet teveel aan te denken. Een verloving kan nog een hele tijd duren, tenslotte.

Maar toen ik de zaak binnen de regio (de NGK variant op de classis) waar ik toen afgevaardigd was (ook al in 2014) aan de orde stelde en nadruk legde op de noodzaak tot verzoening, bleek het me ter vergadering dat ik niet veel instemming ontmoette en op de volgende vergadering dat het de notulen niet eens gehaald had. Ik geloof best dat men niet tegen verzoening is, maar de noodzaak werd niet zo breed gevoeld, dat bleek.
Het is voor mij tekenend geworden voor mijn ervaringen met verzoening in dit proces van GKv en NGK. In ieder geval sneuvelden de pogingen waar ik bij betrokken was vroeger of later of brachten ze me in een onmogelijke positie.

In ieder geval sneuvelden de pogingen waar ik bij betrokken was vroeger of later of brachten ze me in een onmogelijke positie.

In 2016 werd de naam van één van mijn door de scheuring getroffen overleden predikanten-ooms openlijk genoemd op een herdenkingsbijeenkomst in Kampen. Meerdere mensen hebben zich toen ingespannen om iets van verzoening tot stand te brengen. Het enige dat ontbrak was het contact met mijn toen nog levende tante. Toen ik probeerde dat tot stand te brengen, ervoer ik hoe teer en tijdrovend het proces van verzoening eigenlijk is. Het is belangrijk wie er met het verzoek tot verzoening komt, hoe je dat voorbereid en dat er tijd voor is.
Met mijn tante had ik de jaren daarvoor regelmatig over de scheuring gesproken en het verdriet en de verlorenheid waren nog altijd voelbaar in haar woorden. Begrijpelijk, haar man en zij raakten hun plek in de kerk kwijt, hun reputatie, veel vrienden, hun veiligheid en hun vertrouwen. En dat terwijl mijn oom in de kwesties nadrukkelijk géén partij was. Hij wilde de eenheid bewaren, maar dat kon niet in die tijd. Er moest gekozen worden. Hij kon zijn werk als predikant na deze giftige ervaringen niet meer doen. Dat heeft hun hele verdere leven getekend.
De laatste gemeente waar ze gewerkt hadden vond al vroeg en vol blijdschap de eenheid weer (2015), maar ze vergaten mijn tante daarin te betrekken. Zij registreerde dat wel en maakte het op een afstand wat gelaten mee.

Toen ik haar ernaar vroeg, wilde mijn tante in eerste instantie niet echt meewerken aan alsnog contact. Belangrijkste reden: het was nu al zo lang geleden en ze had er zolang mee geleefd dat ze het liever niet weer oprakelde. Ze had het uiteindelijk bij de Here neergelegd en daar liet ze het nu liever liggen.
Maar het leek mij nu juist zo mooi als ze ook hier en nu al iets van verzoening mocht ervaren. Ze stemde uiteindelijk in met het ontvangen van een brief van de betreffende kerkenraad, als ik die haar zou brengen. Toen ik haar die bracht, keek ze me bedroefd aan, want ze besefte mijn betrokkenheid hierbij. En je wilt je neef toch niet iets weigeren. Maar ze kon niet zoveel met die brief, zag ik. Die was goed bedoeld, maar natuurlijk algemeen gesteld, want de mensen die deze brief geschreven hadden waren niet persoonlijk betrokken geweest bij de gebeurtenissen van toen. Bovendien, als ik niets had gezegd en anderen dat niet verder onder de aandacht hadden gebracht, zou ze er van de kerkenraad niets over hebben gehoord. Want wat voor haar een nog nabij verdriet was, was door anderen allang vergeten. Hoe kon ze er ook anders dan er zo op reageren? Het was niet de goede manier, het kwam op het verkeerde moment, niet de juiste mensen waren erbij betrokken en op deze manier werd haar verdriet nauwelijks gepeild, laat staan benoemd.

Maar omdat het een ‘loket’ is, je moet je melden, is de reikwijdte van deze commissie beperkt.

Je verlangen naar recht en verzoening voor je familie kan een onheilzame drijfveer worden. Dat besefte ik achteraf wel. Hoe goed bedoeld ook, op deze manier had ik het mijn tante niet moeten aandoen.

Inmiddels is er al enige jaren een werkgroep verzoening en recht, bemenst door beide kerken (de NGK en de GKv), een aanspreekpunt waar kerkleden en kerkelijke vergaderingen ervaringen van onrecht kunnen melden. De commissie heeft in tientallen gevallen iets kunnen betekenen en dat is natuurlijk mooi!
Maar omdat het een ‘loket’ is, je moet je melden, is de reikwijdte van deze commissie beperkt. Voor nogal wat betrokkenen is dat nl. onoverkomelijk is mijn inschatting. Sommigen van hen zullen zich nooit melden bij het instituut waarin ze alle vertrouwen verloren hebben. Als ze er al van weten. En dat is het geval bij een heel aantal van de indirect door de scheuring getroffen mensen. Het is alsof je aan de slachtoffers van de toeslagenaffaire vraagt de belastingtelefoon te bellen voor hulp (wat helaas ook gebeurd is). Ze zullen het niet doen, het vertrouwen ontbreekt eenvoudig.
En dat begrijp ik.

Toen ik daar op een regiovergadering naar vroeg (op een andere regio), verwees men mij naar de commissie. Toen ik bij een andere gelegenheid het bovenstaande voorlegde, besloot de regio de vraag mee te geven naar de toen a.s. Landelijke Vergadering. Dit was op onze laatste vergadering voor de Coronacrisis uitbrak.
Twee jaar lang lag er veel stil. Toen ik hier een aantal maanden geleden op onze eerste regiovergadering na Corona via de behandeling van de notulen naar vroeg, bleek dit niet gebeurd te zijn. Dezelfde afgevaardigde was toevallig ter vergadering.
Tja, en wie zou het niet begrijpen, alles ging anders de afgelopen periode. De voorzitter van de vergadering suggereerde me daarop dat ik me maar bij… ‘de commissie’ moest melden. Ik was te verbluft om er nog op in te kunnen gaan. Het kan allemaal goed bedoeld zijn, maar voor mij maakt dit duidelijk dat men geen enkele urgentie voelt bij dit soort vragen.

Onbedoeld krijgt de commissie zo een wat negatieve bijklank. Het is niet mijn bedoeling daarvoor aanleiding te geven. Eén van de leden heb ik ander verband meegemaakt en leren kennen als een warm en betrokken persoon, de anderen ken ik niet persoonlijk. Deze mensen zullen zich maximaal inzetten stel ik me voor, maar toch zullen zij vele betrokkenen eenvoudig niet bereiken. Kerkelijke vergaderingen melden zich in een aantal gevallen niet bij hen, zo blijkt (in het geval van mijn beide ooms in ieder geval niet), kerkleden vragen hen er niet om, en direct getroffenen die geen kerklid meer zijn, zullen zich ook niet melden.
En dat brengt mij ook weer in een spagaat. Het zijn mijn kerken die voor deze koers kiezen; ik wil recht en mogelijk verzoening voor mijn getroffen familie en ik kan er zelf toch geen rol in spelen.
Dat bleek later ook weer toen ik bij een studievriend mijn nood klaagde, hij de commissie benaderde en weer bij mij terugkwam met de vraag: ‘of ik mijn familielid wilde vragen of die er aan mee wilde werken.’ Weer kwam ik in dezelfde positie terecht (zie ik nu) en ik deed het ook nog. Ik kreeg dezelfde wat bedroefde blik toegeworpen en ik moet het antwoord op die vraag nog krijgen. En ik begrijp dat. Ík zou dit niet moeten vragen.

Als je het zo beziet is vijf jaar niet veel tijd, zeker als je beseft dat twee jaar lang vrijwel alles stil lag vanwege Corona. Als je het fusieproces op deze wijze inzet, kan het bijna niet anders of je komt uit op de situatie die er nu ligt. Door verzoening bij een commissie onder te brengen en die afhankelijk te maken van vrijwillige melding, maak je deze afhankelijk van de motivatie die anderen daarvoor voelen. Als die geen urgentie voelen om daarom te vragen, vindt verzoening eenvoudig niet plaats.

Of we het nu leuk vinden of niet, deze verdrietige verhalen van de jaren zestig en zeventig horen bij de geschiedenis van onze kerken. Ze verdienen het verteld te worden en openlijk betreurd. Niet alleen in algemene termen, maar soms ook met naam en toenaam. Omdat het leed zo groot was. Laten deze persoonlijke geschiedenissen, al zijn ze nog zo pijnlijk, in ons midden bewaard worden. Als herinnering aan het feit hoe verschrikkelijk mis het kan gaan tussen christenen uit dezelfde kerk en hoe groot de gevolgen daarvan kunnen zijn. Opdat we het nooit vergeten en God bespare het ons, ook nooit weer doen. Het ergste dat we nabestaanden kunnen aandoen is deze verhalen niet vertellen en ze vergeten.

Vanaf het begin is volop ingezet op de bestuurlijke kant van de fusie, maar zijdelings op verzoening. Er is best wel iets gebeurd: er zijn veel grote woorden gesproken, in 2017 al; er is verdriet verzegeld in een kruik; er zijn besluiten teruggenomen en mensen in ere hersteld. Maar op enkele tientallen persoonlijke verzoeningen na, was veel schuldbetuiging in mijn beleving nogal algemeen van aard.
Op deze manier is het niet zorgvuldig genoeg, mensen blijven buiten bereik. Je moet het geluk hebben dat je in beeld komt. En zo niet dan val je er buiten.
Verdriet is ook onvoldoende gepeild naar mijn smaak en dan kun je het ook niet echt betreuren. Alleen ingewijden kennen de verhalen van toen. Wie vertelt die verhalen nu nog eens?

Het ergste dat we nabestaanden kunnen aandoen is deze verhalen niet vertellen en ze vergeten.

Dan is het alsof het nooit gebeurd is en geen enkele betekenis had. Dat mag zo toch niet zijn onder christenen.
Wat men destijds in Zuid-Afrika begreep met de Waarheids- en Verzoeningscommissie. Dat wat men nu in vele maatschappelijke geledingen begrijpt: geef slachtoffers en daders een gezicht en vertel hun verhaal. Dat zou toch ook binnen onze kerken begrepen moeten worden, als verzoening onze corebusiness is?

Wat destijds publiek was en mensen hun reputatie kostte, lijkt men nu -tenminste vanuit mijn gezichtspunt- in de beslotenheid van de kleine kring te willen herstellen. En terwijl er veel slachtoffers zijn en in algemene zin ook genoemd worden, hoor je weinig over daders en verantwoordelijken. Als er slachtoffers zijn dan moeten er toch ook daders zijn? Het lijkt net alsof er destijds een ongelukkig conflict was en dat we daar nu allemaal spijt van hebben.
Maar er zijn toch ook grote fouten gemaakt! Kan er verzoening zijn als die fouten en verantwoordelijkheden soms ook niet heel persoonlijk benoemd en betreurd worden?

Als zij-instromer in de NGK trof me destijds de persoonlijke benadering waar men voor gekozen had. Op alle niveaus in de kerkelijke organisatie was dat te merken. Bijvoorbeeld in de regelgeving: ‘nooit kon je een procedure inzetten of vervolgen zonder persoonlijk gesprek met de betrokkenen.’
Het leek me een verworvenheid uit de jaren van de scheuring: liever wat minder georganiseerd blijven dan onpersoonlijk te worden. Laat men die lijn nu weer los?

Vanuit mijn perspectief treft me het als vreemd en ook pijnlijk dat men als het om de feestviering gaat, weinig aan het toeval overlaat. Zelfs plaatselijk niet. Maar dat men als het om verzoening en recht gaat veel laat afhangen van de bereidheid van mensen om daartoe te komen.
Had men dat nu niet anders kunnen vormgeven?
Beiden, zowel het feest als de verzoening, worden zo onbedoeld een nogal exclusief gebeuren.

Een volgende keer hoop ik nog iets te schrijven over een andere weg.

Geplaatst in Wiebslog | Getagged , , | Een reactie plaatsen

In de sterren Mat. 2, 1-12

Wat is jouw kerstverhaal? 
Misschien vind je het een vreemde vraag. Er is toch maar één kerstverhaal!
Ja als het over de komst van onze Heer Jezus gaat is dat zo. Maar als het over ons gaat niet.

Ik zou de vraag ook anders kunnen stellen: als je op dit moment het verhaal van jouw Kerst zou moeten vertellen, hoe zou dat er dan uitzien?
Wie is de hoofdpersoon in jouw verhaal? Welke andere figuren spelen er een rol? Welke? Is er ook een schurk? Waar ben jij bang voor? En wie is voor jou de echte koning? En hoe gaat het verhaal aflopen?
Staat er ook voor jou een boodschap in de sterren?

Zondag gaat het over het Kerstverhaal en over jouw kerstverhaal.

Bekijk hier een Prezi bij het verhaal

Geplaatst in Preken | Een reactie plaatsen

Goede communicatie

Daar zijn we vast allemaal voorstander van. En hoe moeilijk is dat! Het blijkt zo vaak. Soms door een kleinigheid. Andere keren door (veronderstelde) keuzes, positief en minder positief. En ook door onhandigheid. Reken maar dat ik daar ook last van heb. Tenslotte is er ook nog het fenomeen: ‘zender en ontvanger’. Het kan blijken in gezellige spelletjes, specifiek daarop gericht. En uiteraard kun je er met elkaar, in een meer serieuze context, ook behoorlijk mee ‘uit de bocht vliegen’. 

In ieder geval zijn er voor communicatie altijd twee partijen nodig. Als voorbeeld de verantwoording van de kerkenraad over het nu niet verder invullen van de drie openstaande vacatures ( zie ‘Slecht Nieuws’ – het omgekeerde duimpje in NB van 25 november jl). Daarin probeer ik namens de kerkenraad het ‘hoe en waarom’ duidelijk te maken van de vacatures die niet ingevuld worden. Ongetwijfeld zal daarmee vast niet alles voor iedereen duidelijk zijn. Hoe groot kan de moeite zijn om daarover bij een bak koffie na de dienst (of elders) elkaar nog even te bevragen?! En stel je voor dat je het maar lastig vindt om zoiets aan ‘hem of haar’ te vragen, dan zijn er vast meer mensen (in de kerkenraad) die voor jou wel toegankelijk zijn.

Verwacht geen eenzijdig, volmaakte communicatie. Dat geldt niet alleen voor de kerkenraad, maar ook in (vrijwel) alle andere situaties. ‘We zijn net mensen’, zou je kunnen zeggen. 😊

Geplaatst in NGK Ermelo | Getagged | Een reactie plaatsen

Reacties Lunchgesprek zondag 18 december 2022

 ‘Vernieuwing structuur kerkenraad’

      Zie informatienotitie in NB 16/12 (evenals 9/12)

Het formele bestuur van de kerkenraad zou straks kunnen volstaan met een kleinere bezetting dan nu het geval is en minder frequent kunnen vergaderen. Een klein bestuursteam functioneert, op basis van een delegatiebesluit, ter ondersteuning van de kerkenraad en de afstemming met de gemeente. 

En, kort samengevat,  zou het accent van activiteiten, beleidsinitiatieven en -ontwikkeling in een vernieuwde structuur bij de onderscheiden Teams kunnen liggen. Een meer informele en praktische aanpak in vergelijking met de nog bestaande structuur van de kerkenraad.

Wat ons betreft is het niet de vraag of de KR verdwijnt, maar hoe we het elan in de gemeente optimaal kunnen inzetten voor een praktische organisatie- en overlegvorm, dienstbaar aan de gemeente, zónder dat een formele en frequente vergaderstructuur daarbij voor de voeten hoeft te lopen.

Vraag-/aandachtspunten:

  1. Begrijp je waarom wij tot deze vernieuwing willen komen?
  2. Wat spreekt je aan?
  3. Wat roept vragen bij je op? Welke?
  4. Wat spreek je niet aan? Waarom niet?
  5. Vinden we de gedachte realistisch dat we door en voor de gemeente gewenste Teams, voldoende gemeenteleden kunnen vinden 
  6. Zijn er overigens nog vragen of opmerkingen?

————————————————————————————————————————————–

Reacties uit de ‘tafelgesprekken’:

Groep A:

Ad 1. De vraag van één persoon was : wat is het probleem, hoezo kunnen er geen ambtsdragers gevonden worden? Is er een bredere aanpak aan ten grondslag?

Ad 2. Meer gavengericht, met kleinere taken kun je beter gericht werken en zijn de vacatures makkelijker te vervullen.

Ad 3. Is een betere transparantie mogelijk over het proces van besluitvorming? Goede communicatie is belangrijk, laten weten dat er geen ouderlingen meer op bezoek komen.

Ad 4. Geen antwoord, niet besproken

Ad 5. Ja , veel teams zijn er al en zijn beter aan te vullen. Kan ook wijkoverstijgend zijn.

Ad 6. Ja, laten we ergens iets liggen, iets wat nog niet geregeld is (bijv team jongeren)? Wie gaat er over specifieke onderwerpen, bijv standpunt over homosexualiteit ?

Groep B: 

  1. Het is inmiddels wel duidelijk dat de vacatures die er zijn in de kerkenraad steeds moeilijker kunnen worden ingevuld. Het is daarom goed en wijs om te kijken naar andere vormen van leiding geven binnen de kerkelijke structuren.
  2. Duidelijkheid en structuur is nodig en betrokkenheid is van groot belang.

Vooral het gebruik maken van alle gaven en talenten, die er in de gemeente zijn, optimaal gaan benutten.

  1. Waarvoor zouden er nu wel mensen bereid gevonden worden voor het werk in de teams?
  2. Het bedrijfsmatige van het schema. Een kerk is geen bedrijf.
  3. Bij vraag 1 hebben we geconstateerd dat we begrijpen dat er wat moet gebeuren en dat we daar bij ingeschakeld (kunnen) moeten worden is dan een logisch gevolg.

Voor een deel zijn de taken al ingevuld. Het is ook belangrijk dat mensen van te voren weten hoe lang ze een taak moeten vervullen

  1. In het schema staan 10 kringen. Onder het kopje “Gemeente” staat dat de bestaande indeling van de wijken  met vaste ambtsdragers wordt losgelaten. Terwijl er wijksgewijs   toch wel vele pastorale mogelijkheden liggen. 

Tenslotte werd er positief gereageerd op de wijze waarop de kerkenraad deze belangrijke zaken bespreekbaar maakt d.m.v. deze lunchgesprekken. De betrokkenheid is daardoor groot! Er ontbrak overzichtelijkheid bij het bestuderen van het schema. Duidelijkheid over bestaande kringen is ook gewenst!

Groep C:

Twee betrokken reacties vanuit het groepje jonge gemeenteleden: ‘We hebben even gegoogeld en het blijkt dat God het hoofd van de kerk is.’?  En ook ‘wij zijn het lichaam van Christus’.

Groep D:

Hoe begrijpelijk is de voorgestelde verandering?

Het takenpakket en tijdsinvestering binnen de KR is te breed. Dat zal mensen afschrikken.

Gave gericht inzetten. Niet iedereen kan gemakkelijk uitgebreide kerkelijke rapporten lezen en daar gefundeerd iets van vinden. Niet iedereen kan een leesdienst houden of met de predikant meebidden. Niet iedereen voelt zich comfortabel om bezoeken in de wijk te brengen. 

Verandering / vernieuwing: deze is door nood geboren door te weinig geschikte, danwel beschikbare kandidaten.

We willen wel zorg hebben voor elkaar.

Veel teams bestaan al en zijn ook gevuld. Dat is dus wel realistisch.

Het vullen van de kringen ligt anders.

Hoe komen wij tot kringen?

Team Kringen? Zicht op kringen krijgen, iemand met organisatietalent.

Waar zit de penningmeester? In het team beheer of het bestuursteam? 

Onderling pastoraat i.p.v. ouderlingpastoraat.

Team gemeenteweekend ontbreekt (of team activiteiten)

Is 3 keer per jaar vergaderen als team niet te veel. Misschien wel, maar communicatie blijft

wel belangrijk.

Weten we van elkaar waar we mee bezig zijn?

Hoe zit het met individuele initiatieven?

Groep E:

  • Men is “allergisch” om zaken opgelegd te krijgen.
  • Geografische wijkindeling blijft gewenst.
    • Onderlinge zorg in de buurt
    • Mensen vallen niet snel buiten de boot
  • Bestaande groepen/activiteiten laten bestaan/stimuleren, niet overrulen met nieuwe structuur. Naast elkaar laten bestaan.
    • Opmerking van mijzelf (na de vergadering): ik weet dat we een inventarisatie van activiteiten hebbe gemaakt. Mijn idee: in kaart brengen/up to date proberen te houden en dit blijven communiceren naar de gemeente toe, zodat men weet wat er allemaal gaande is en men kan aansluiten.
  • Terugkoppeling teams naar KR: daar waar dat nodig is (standaard 3x per jaar lijkt voor sommige teams te veel). Alternatief is dan via informele contacten: initiëren vanuit KR en/of vanuit de teams, indien nodig.

bijvoorbeeld:

  • Pastoraal team: regelmatige terugkoppeling/vergaderingen gewenst (3x per jaar).
    • Communicatie team: beamteam heeft weinig te maken met team nieuwsbrief. Wordt wellicht lastig om 1 aanspreekpunt voor het hele team te vinden. Contact kan voor dit team meer informeel.
  • Dagelijks bestuur/moderamen: 3 personen lijkt weinig -> 5 gewenst  (daar had je al op gereageerd: van harte welkom 😊)

Groep F:

Het is goed om deze stap te maken.  

Al was het alleen maar om niet alleen in het ‘oude’ te blijven hangen, omdat het altijd zo was. 

Maar we begrijpen het ook in het licht van het (kerkelijk gezien overal) moeilijk te krijgen ambtsdragers. 

De stap maken vanwege meer  

*verantwoording voelen voor lid zijn van onze gemeente,  

*gemeentebinding 

*gezien en gehoord voelen 

Op zich is daar natuurlijk ook meer van te zeggen: je moet het ook willen, ervoor openstaan en mee willen gaan. 

Niet achterover blijven leunen en zeggen dat de KR het niet/wel goed gedaan heeft. 

Waar we zeker aandachtspunten zien liggen: 

-waar liggen de verantwoordelijkheden binnen teams 

-hoe wordt er regelmatig afgestemd met de teams. Dat de teams niet een op zichzelf staand geheel gaan worden. 

(komt het niet in te kleine teams/groepen terecht die het denken zelf te moeten oplossen 

-hoe wordt voorkomen dat de KR/bestuur niet alleen komt te staan. Hoe verloopt goede communicatie 

(als je bijv. kijkt naar hoe de berichtgeving in de nieuwsbrief al dan niet gelezen wordt of doorgeklikt wordt. 

-hoe de taken en verantwoordelijkheden goed te omschrijven. 

-waar liggen juridische haken en ogen 

Vraag: 

-wat is straks de taak van de ouderling van dienst  

-kan een consistoriegebed en gebed in de kerk ook gedaan worden door een niet-ambtsdrager? 

 Kan dat ook door gemeenteleden gedaan worden die zich daartoe ‘geroepen’ voelen 

-kan er daarom een nieuwe gavenbank opgezet worden.  

 Niet alleen voor klusjes maar ook om o.a. het hiervoor genoemde te doen. 

Groep G:

1 Begrijp je waarom wij tot deze vernieuwing willen komen?

Ja. (Iedereen eens) past ook meer in deze tijd. Wel zorg om het zicht houden van uit de raad op de individu / situaties  Ligt ook aan de kring. Goede communicatie.

2 Wat spreekt je aan?

  • Taakverdeling over grotere groep
  • vergroten van de betrokkenheid
  • Nu wordt duidelijker wat we als gemeente uitdragen buiten de diensten.
  • meer zicht op de talenten

3 Wat roept vragen op?

  • communicatie onderling tussen de teams vaak digitaal  Wens zou zijn face to face / interactie
  • Beamteam zou bij zowel eredienst als techniek moeten aansluiten( Herbert)

4 Wat spreekt je niet aan?

  • Zorg om mensen die geen kringen deelnemen, enkel (af en toe) de diensten bezoeken.

5 Vinden we de gedachte….. kunnen vinden?

  • Nadenken over je eigen gaven; deze serieus nemen en verantwoordelijkheid nemen om in actieve houding je in te zetten.
  • het is een lossere situatie/ beweging waarin we al groeiende moeten voortgaan.

6 Opmerkingen

  • ook een team Jongeren ( niet te verwarren met team kinder- en jongerenwerk)
Geplaatst in NGK Ermelo | Getagged , , | Een reactie plaatsen

Reacties Lunchgesprek zondag 20 november 2022: fusie gkv- en ngk-kerken per 1-1-2023

Context vh gesprek

Afgevaardigden van de kerken vergaderen nog over o.a. de nieuwe kerkorde en de harmonisatie van de arbeidsvoorwaarden predikanten en kerkelijk werkers (w.o. de pensioenregeling). De laatste vergaderingen daarvoor van de Generale Synode (gkv; GS) en de Landelijke Vergadering (ngk; LV) staan gepland in januari a.s. ‘Alles’ is er op gericht om op landelijk niveau te fuseren tot ‘Nederlandse gereformeerde kerken’ per 1 mei a.s.

De gemeente, resp. de kerkenraad van ngk Ermelo kiezen er voor om onze bestaande kerkgemeenschap in dezelfde (kleinschalige) vorm voort te zetten. E.e.a. in goed contact en, waar gewenst, samenwerking met omliggende kerken.

Vragen – Gesprekssuggesties

Kies 2 of meer vragen om met je tafelgenoten te bespreken, waarbij een persoon de belangrijkste opmerkingen en/of conclusies noteert (in volzinnen, steekwoorden en/of…. wat je voorkeur heeft!).

Zo mogelijk hopen we aan het einde van de lunch een rondje te maken om van elkaar enkele reacties te horen. 

Wie weet levert dat nog goede suggesties op voor de kerkenraad en de gemeente op (of voor de GS/LV). 

  1. Kijk je uit naar de fusie? Waarom wel / niet?
  2. Verwacht je veranderingen? Wat/welke vind je wenselijk, of juist niet?
  3. Verwacht je ook problemen (‘leeuwen en beren op de weg’)?
  4. Op welke terreinen zouden we elkaar al snel tot hand en voet kunnen zijn?
  5. Wat vind je plaatselijk belangrijk bij het landelijk gefuseerde kerkverband?
  6. Vind je het begrijpelijk dat de fusiedatum feitelijk al vast staat?
  7. Heb je een (kernachtig) advies voor de afgevaardigden in de GS en LV?

============================================================================

Reacties in het lunchgesprek zondag 20 nov. 2022, fusie gkv-/ngk-kerken per 1-5-2023

Groep A:

De belangrijkste punten van ons groepje afgelopen zondag tijdens de lunch:

– bijna iedereen staat positief t.o.v. het fusie van NGK en GKV

– een enkeling is wat gereserveerd, moet het eerst nog zien

– de naam van onze kerk zou wel veranderd moeten worden, je krijgt anders 4 kerken:

            NGK Ermelo

            NGK Harderwijk

            NGK Putten

            NGK Ermelo-Harderwijk-Putten

– samenwerking is om te beginnen mogelijk voor:

            pastoraal werk

            jeugdwerk

            gezamenlijke diensten op biddag, dankdag, vakantieperiodes e.d.

            ruiling predikanten

– voor de een is de datum van 1 mei niet hard, voor anderen moet er wel een streefdatum zijn na al die jaren van voorbereiding

– het goed regelen van de pensioenen is nog wel een uitdaging  

We hebben niet alle vragen besproken, maar dat was ook niet de opdracht.

———————————————————————————————————————————

Groep B:

Op zich wordt het herstel van de historische breuk en het zoeken naar kerkelijke eenheid als positief ervaren.  De ingangsdatum is voor de meesten niet zo belangrijk. Er hoeft geen druk op te zitten. Het pensioen-dossier ligt zwaar op de maag en zou eigenlijk eerst goed opgelost moeten worden. Aan de samenwerking zou meer aandacht geschonken moeten worden. Samenwerken waar het kan (meer kanselruil, jeugdwerk, ouderen activiteiten e.d.).

—————————————————————————————————————————-

Groep C:

– in de praktijk verwachten we dat er niet zoveel zal veranderen

– wat doen we met onze naam? Ngk ehp is wat gek bij een ngk e, ngk h en ngk p. Mss iets algemeens als ‘de schuilplaats’ ofzo.

Zelf zei ik daarna nog: 
– in de toekomst zie ik samenwerking wel als een probleem want op wie richt je je dan? Als harderwijker wil ik in een kerk waar ik niet de enige harderwijker ben.

——————————————————————————————————————————–

Groep D:

Heb gekozen voor DEZE gemeente, niet perse voor de NGK, maakt me niet uit welke naam de kerk heeft.

Niet in het verleden blijven hangen, maar meer wat is nu belangrijk.

Goed dat we samenwerken , vooral voor de jeugd: jeugd alpha enz.

Zorgen om de financiën, pensioengedeelte.

Fusie/ samengaan kan verbetering geven zoals in een bedrijf, dus positief.

Niet alleen over zakelijke dingen hebben maar vooral over wat ons bind!

Maar ook de financiële kant is belangrijk.

Waarom zo snel ? geeft het ons genoeg tijd om ons te laten Leiden.

Hebben weinig keus, proces is niet meer te stoppen toch ?!

————————————————————————————————————————————-

 Groep E:

1 – Kijk je uit naar de fusie? Waarom wel/niet 

(Niet aan toegekomen. Zo’n beetje de sfeer proevend had ik de indruk dat dat per persoon wat verschilde, dat enthousiasme). 

2 – Verwacht je veranderingen? Wat/welke vind je wenselijk, of juist niet? 

Roulerende predikanten wordt als positief ervaren, je krijgt daardoor wat meer gevoel en bekendheid met de gkv-bloedgroep. Je kunt meer gezamenlijk organiseren.  
Hierbij wel kanttekening: dat moet niet ten koste gaan van samenwerking die er al is met andere kerken op verschillende gebieden. Waardoor we (opnieuw) in een soort eenkennig vaarwater komen. 
Nog een kanttekening: samenwerking op verschillende gebieden kan o.m. ook efficient zijn, maar zeker het opstarten van samenwerking vergt nog steeds menskracht, en misschien aanvankelijk nog wel meer. 

3 – Verwacht je ook problemen? 

T.a.v. de stand van zaken t.a.v. het pensioenfonds is er de nodige zorg. Het is wenselijk dat wat er op dit gebied speelt helder en transparant wordt gecommuniceerd naar alle gemeenten. Want ook als de achterstand die er speelt binnen de gkv voorlopig op conto van de gkv-bloedgroep blijft staan, de verantwoordelijkheid voor pensioenen wordt straks wel degelijk ook een verantwoordelijkheid van de ‘ngk-afdeling’, helemaal als het niet lukt om de openstaande ‘schuld’ afgetikt te krijgen.  

En als we bedenken dat we bezig zijn vwb de ngk/gkv met een verzoeningsproces, moet het niet zo zijn dat een aantal gemeentes zich straks bekocht zal voelen omdat hierover geen transparantie is geweest. 

4 – Op welke terreinen zouden we elkaar al snel tot hand en voet kunnen zijn? 

Jeugdwerk met name, daardoor kan het eenwordingsproces ook van ‘onderaf’ rijpen. 

5 – Wat vind je plaatselijk belangrijk bij het landelijk gefuseerde kerkverband? 

(Niet aan toe gekomen) 

6 – Vind je het begrijpelijk dat de fusiedatum feitelijk al vast staat? 

Voor het proces is dat alleszins wenselijk, gezien de ervaringen binnen de PKN. Maar als die datum dwingend gaat uitwerken, zodanig dat bepaalde onderwerpen daardoor in de knel raken, dan wordt dat een andere zaak. In de groep leeft het idee dat dat bijv. met de pensioenkwestie het geval is. 

Belangrijk is dan dat er op z’n minst wordt gecommuniceerd over wat nog niet goed uit-gecommuniceerd is, zodat er niet achteraf lijken uit de kast springen (nou ja, springen).  

Ook moet die datum niet gebruikt worden als een soort stopbord om het over bepaalde dingen maar niet meer te hebben. (In één van de groepen werd bijv. gezegd: we moeten niet in het verleden blijven hangen, maar ons richten op de toekomst. In de vanmorgen gehouden preek was dat nou net niet de strekking: pijn uit het verleden moet en mag worden benoemd). En het is begrijpelijk dat niet naar álle duizenden benadeelden kan, en ook niet op dezelfde manier móet. Maar er zijn wel groepen aan te wijzen die significant geleden hebben: denk aan afgezette predikanten, hun vrouwen, én hun kinderen.  

Groep F:

Na een korte inleiding op het onderwerp ‘Fusie’ beginnen we een gesprek. Dat waaiert aanvankelijk alle kanten op. Een ex-vrijgemaakte en een ex-gergemmer zijn met elkaar in gesprek over vroegere over vroegere geslotenheid van een kerkgenootschap en kerkgrensoverstijgend christen zijn van nu. Het laatste wordt als positief ervaren. 

  1. Aanvankelijk wordt aan onze tafel ingezet op de gedachte dat iedere christen de plicht heeft zich met de andere te verzoenen en dat het fusieproces dus een opdracht is. Maar dan moet het wel tot verzoening komen. Dat laatste is misschien nog niet volledig in beeld. 
  2. Je moet ergens een stip op de horizon hebben, maar de datum 1 mei zou niet in graniet gehouwen moeten zijn. Men moet het grondvlak de tijd geven hierin mee te komen. En zaken verder ook goed afronden. 
  3. In het algemeen is men het wel eens met de gedachte dat we een zelfstandige gemeente binnen het kerkverband blijven. We hebben iets met elkaar opgebouwd en daarnaast zijn een heel aantal mensen van onze gemeente lid geworden vanwege het kleinschalige karakter hiervan. 
  4. Wel is er openheid voor de gedachte om te zien hoe zich het een en ander zich in de loop van de tijd ontwikkelt. Men vermoedt nu wel cultuurverschillen, tussen de twee Ermelose Nederlandse Gereformeerde Kerken. 

Het verlangen bij de nog recent vrijgemaakte leden is vaak wat groter dan de leden die vanuit andere kerken afkomstig zijn. Hoewel daar ook weer uitzonderingen op zijn. 

Geplaatst in NGK Ermelo | Getagged , | Een reactie plaatsen

Feest!

Op Sinterklaasavond kreeg ik ook via de mail een kadootje binnen.
Een ‘save the date’ voor een feest.
Landelijk gaat mijn kerkgenootschap feest vieren. Aanleiding is de beoogde definitieve eenwording van de Nederlands Gereformeerde Kerken en de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) op 1 mei 2023.
Dat wil men als landelijke kerk gaan vieren op vrijdag 12 mei 2023.
Maar niet alleen landelijk is er feest, twee dagen later gaan we als plaatselijke gemeente ook feest vieren. Dat is wel een verrassing, want dat wisten wij nog niet.
Maar wij hebben dit dan ook helemaal niet besloten in onze gemeente en ook de andere plaatselijke gemeenten niet, dat heeft de Regiegroep Hereniging besloten. Tenminste zij zijn de afzender van deze ‘save the dates. Dat is de eerste keer dat ons dat als plaatselijke gemeente overkomt! Doorgaans besluit je immers zelf tot een feest.
Er blijkt ook al heel wat vast te liggen voor de inhoud van dat feest.
Men moedigt ons aan te danken aan voor herstel en verzoening.
Er is door hen samengesteld materiaal voor kinderen en jongeren.
Men kan -als men dat wil- zelfs gebruik maken van een leespreek.
14 mei is dus het feest in onze gemeente.
Dat we het even weten!
Tsjonge.

Bestuurlijk is dit vervreemdend. Als het gaat om een feest, neem je dat besluit als plaatselijke gemeente doorgaans zelf. Dat is toch het recht van de plaatselijke gemeente.
Praktisch zou dat ook beter werken, immers dan kun je rekening houden met de plaatselijke omstandigheden. Zoals vakanties, om maar iets te noemen. Want op die datum hadden wij een vakantie gepland.

Mentaal ben ik ook nog niet aan een feest toe. Naast dat het lastig is een eigen feest te vieren waartoe je niet zelf besloten hebt, komt het voor mij nu veel te vroeg. Als ik het nu zou proberen mee te vieren zou dat voor de vorm zijn, maar niet echt feestelijk voelen.
Daarvoor is er teveel gebeurd in het verleden en -wat mij betreft- nog te weinig in het heden. Zeg maar de scherven van toen zijn nog niet opgeruimd, dus wordt feestvieren voor mij, vanwege die scherven, een pijnlijk gebeuren.
Wat dat betreft houden de gevoelens rondom de fusie geen gelijke tred in onze kringen. Er is, vermoed ik, een flinke minderheid die hier om uiteenlopende redenen minder uitbundig blij mee is of integendeel zelfs bezorgd over is.

Maar er voltrekt zich toch iets heel bijzonders? Twee kerkdelen komen na jaren weer samen! Word je daar niet blij van? Ja, maar met mate, in die zin dat ik kan instemmen met de stappen naar eenheid. Dat is bijzonder en ook goed denk ik. Het heeft hier de plaatselijke samenwerking beslist bevorderd en dat is goed. Voor het goede kunnen we dankbaar zijn.
Ook ben ik blij voor mensen die om vergeving is gevraagd en die van verzoening mogen spreken. Dat moet een bijzonder mooie ervaring zijn.

Maar helaas is er in het verleden zo rond de scheuring ook heel veel schade aangericht. Dat is ook niet zo gek, de spanningen tussen kerkleden hebben wel tien tot vijftien jaar geduurd. Stel je voor welke geestelijke schade er in zo’n periode kan ontstaan. En dan tel ik nog niet mee wat er in de periode daarna aan schadelijks is gezegd en geschreven. Dat heeft mensen diep verwond. Sommigen van hen zijn geknakt.
Een deel van die schade is niet meer te herstellen, want de betrokkenen leven niet meer. Op 11 november 2017 is dat symbolisch verzegeld in een kruik.
Alleen hun verdriet staat niet op zichzelf en is niet met die mensen gestorven, het leeft nog voort in de families waar zij deel van uitmaakten. De pijn en de boosheid over onrecht is er nog voor hun kinderen en hun verdere familie. Sommigen van hen zijn alle vertrouwen in het kerkverband volkomen kwijtgeraakt, en daar dan ook al lang geleden uit vertrokken. Soms naar een andere kerkgenootschap, soms met onbekende bestemming.
In mijn familie zijn die nazaten nog niet bereikt.
Er zijn algemene uitspraken gedaan maar die zijn niet persoonlijk aan hen geadresseerd.
Als ik hen zie, schaam ik me voor mijn kerkgenootschap.

Daarom komt het feest voor mij te vroeg.
En of ik het daarna kan vieren?
Dat is nog maar afwachten.
Zelfs als wonden zouden helen, is daar tijd voor nodig.
En soms is er gewoon teveel gebeurd. Vreugde kun je niet collectief organiseren.
Je kunt er gemeenschappelijk de voorwaarden voor scheppen.
Maar in mijn geval beleef ik het nu als een collectieve opdracht.
‘Wie zou er niet feest willen vieren? Kom en vier als ons!’

Steeds als ik aandacht vraag voor de nog niet herstelde schade in mijn familie, wijst men mij op alles dat er al wel gedaan is (en op ’de commissie’, daarover later meer). Dat andere is mooi, echt! Maar dat neemt mijn verdriet natuurlijk niet weg. Onze scherven liggen er nog. Ook na vijf jaar !

“Verzoening is de corebusiness van de kerk”, hoor ik zeggen.
En: “Ook na 1 mei – de fusiedatum- is dit (het streven naar verzoening) nog niet voorbij.”
Maar eerst gaan we nu feest vieren.
Volgens mij is dit niet de goede volgorde. Hoezo corebusiness?
Ik volg het allemaal niet!

Jammer dat deze eenwording een collectief georganiseerd gebeuren is geworden, waarin niet wordt gewacht op hen die nog niet zo mee kunnen komen. Ik krijg soms de indruk dat vragen over het proces niet erg gewaardeerd worden. Je krijgt het gevoel dat ze nu niet meer op hun plaats zijn. Iemand zei me zelfs: “dat de trein nu rijdt en niet meer te stoppen is.” Het is voor mij tekenend voor de sfeer geworden. Wie nu niet instapt blijft achter. Vreemd! In de praktijk van het leven moet zelfs een trein soms stoppen.
Wat zou het mooi zijn geweest dat het een gemeenschappelijk proces zou zijn geworden, waarin er tijd -echt de tijd die nodig is- genomen zou zijn om zoveel mogelijk iets aan de schade te doen. En dat dat dan prioriteit gekregen had. En dan ook maar wat tijd te nemen om vertrouwen weer te kunnen laten groeien.
Het had toch niet zoveel uitgemaakt? Je had intussen gewoon al kunnen samenwerken waar dat mogelijk was.

Ja, men moedigt ons aan te danken aan voor herstel en verzoening.
Ik kan dat nog niet, want voor mij is nog niet alles verzoend en hersteld. En dan heeft het collectief georganiseerde feest juist een tegenovergestelde werking: het wordt op deze manier een pijnlijke herinnering aan dat wat er nog ligt. Alsof je zout in de wonden wrijft.

De verleiding wordt zo wel heel groot om die vakantie maar gewoon te laten staan.
Hoef ik er niet bij te zijn tijdens het feest.
En proberen blij te zijn terwijl ik het gewoon niet onverdeeld ben.
En als ik dan weer terug ben kan ik weer gewoon aan het werk.
En dat biedt -als 1 mei doorgaat- meer mogelijkheden.
En dat is dan weer mooi!

Geplaatst in Wiebslog | Getagged , , , | 1 reactie

3. Verdwijnt de kerkenraad?

3. Verdwijnt de kerkenraad…?
In de notitie ‘Vernieuwing structuur’ die we vorige week hebben gepresenteerd in de Nieuwsbrief, geven we aan waarom er reden is om met elkaar na te denken over een aantal veranderingen. De notitie is oriënterend, ter gedachtebepaling. We zijn benieuwd of de gemeente de ‘denkrichting’ kan onderschrijven. En mogelijk suggesties heeft om het anders te doen.
Kort samengevat zou het accent van activiteiten, beleidsinitiatieven en -ontwikkeling in een vernieuwde structuur bij de onderscheiden Teams kunnen liggen. Een meer informele en praktische aanpak in vergelijking met de nog bestaande structuur van de kerkenraad.
Het formele bestuur van de kerkenraad zou straks kunnen volstaan met een kleinere bezetting dan nu het geval is en minder frequent kunnen vergaderen. Een klein bestuursteam functioneert, op basis van een delegatiebesluit, ter ondersteuning van de kerkenraad en de afstemming met de gemeente.
Wat ons betreft is het niet de vraag of de KR verdwijnt, maar hoe we het elan in de gemeente optimaal kunnen inzetten voor een praktische organisatie- en overlegvorm, dienstbaar aan de gemeente, zónder dat een formele en frequente vergaderstructuur daarbij voor de voeten hoeft te lopen.
We hopen dat het de moeite waard is om de notitie (nog eens) te lezen door op de onderstaande foto te klikken. En vooral ook dat het de moeite waard is om zondag mee te doen in het lunchgesprek.

Geplaatst in NGK Ermelo | Een reactie plaatsen

Lunchgesprek

  1. Lunchgesprek 18 december 2022. Welkom allemaal.
    Het eerste lunchgesprek op 9 oktober moedigt aan tot een vervolg.  Aanstaande zondag willen we met elkaar stilstaan bij de mogelijke veranderingen in de kerkenraad, resp. het overleg in en met de gemeente. Aan de verschillende tafels kunnen we daarover met elkaar praten. Bovenvermelde tijd is een richttijd. Best mogelijk dat door de gezelligheid en/of de aard van de gesprekken het wat langer doorloopt. Dat mag ook best verschillend zijn voor de individuele deelnemers. De vorige lunchgesprekken hadden we ook een gezellige tafel met jongeren!

En dan de lunch. Hoe doen we dat? 

Eten en drinken
Iedereen neemt voor zichzelf wat te eten mee. Dat kan zijn een eigen lunchpakketje, maar ook iets specifieks dat je kunt delen met anderen. Bijvoorbeeld een pan soep, een salade, een stapel pannenkoeken, of …… Graag gerechten die per persoon niet te veel voorbereidingstijd en -ruimte meer vragen in de keuken van het kerkgebouw.
Neem iets mee dat je met anderen kunt delen, in het besef dat je ook bij anderen nog wat kun ‘halen’. Dat is natuurlijk best een leuke uitdaging: ‘maar zien hoe dat uitpakt’. De ervaring leert dat het verrassend leuk en gezellig kan zijn. Koffie, thee en limonade is er vanzelfsprekend in de kerk. Ook het bestek etc. is beschikbaar

Weetjes

  • Na de dienst (en het koffiedrinken…..) worden er een achttal tafels in de kerkzaal (en evt. in de consistorie) gezet. Per tafel kunnen we in een kring met 8 – 12 personen zitten. Uiteraard een beetje improviserend.
  • Zo rond 12.00/12.30u hopen we met de lunch te beginnen, tót ongeveer 13.00/13.30u….
  • Laat meegenomen lunchgerechten tijdens de dienst bij voorkeur in de auto (of fietstas?) achter. Hou er rekening mee dat er in de keuken maar beperkt ruimte is om e.e.a. op te slaan.
  • Heb je twijfels of iets wel of niet kan? Probeer zelf het antwoord te bedenken. Gun ons een moment van vrolijkheid wanneer iets misschien niet helemaal goed is ingeschat.
  • Heb je belangrijke vragen of opmerkingen? Of ben ik iets belangrijks vergeten te vermelden in dit bericht? Zet het dan maar in de gemeente-app of mail naar kerkenraad@ngkermelo.nl . Dan proberen we daarop zo goed mogelijk te reageren.
Geplaatst in NGK Ermelo, Uncategorized | Een reactie plaatsen

Jaarwisselingsdienst 1 januari 2023 10:30 uur

Gecombineerde jaarwisselingsdienst op zondagmorgen 1 januari 2023, aanvang 10.30u.

    Er is dit jaar dus geen dienst op ouderjaarsavond.

Geplaatst in NGK Ermelo | Een reactie plaatsen

JOZEF? WIE? (Mat. 1 18-24)

Ik wist vroeger niet wat ik wilde worden.
Er waren wel een paar beroepen waar ik over fantaseerde,
maar ik dacht niet dat ik dit zou lukken.
Voor straaljagerpiloot moest je een kei in wiskunde zijn.
Dat was ik nu bepaald niet.
Een bekende voetballer leek me ook wel iets,
ik kon alleen niet voetballen.
Astronaut in dienst van NASA, leek me een droombaan.
Alleen het uitzicht al uit de capsule.
Maar ja, weer die wiskunde hė.
En een lange wachtlijst waarschijnlijk.
Archeoloog leek me ook geweldig,
maar daar had ik weer niet de goede vooropleiding voor.

Wat ik me nog wel herinner,
was dat ik er een tijd lang stevig mee in m’n maag zat.
Ik wist het echt niet.
Apart trouwens, als je niet weet wat je wilt gaan doen,
weet je eigenlijk ook niet wie je bent.
Vraag iemand hoe het gaat en hij begint over het werk.

Ik hoor wel eens dat de jongeren van tegenwoordig daar ook nog steeds mee zitten.
En zij hebben het nog moeilijker:
zij kunnen nog uit veel meer beroepen kiezen.
En dat moet je al heel vroeg weten welk profiel je kiest en zo.
Maar hoe weet je nu wanneer je het goede gekozen hebt,
een beroep dat echt bij je past?

Wat je doet (je werk, je hobby), hoe je eruitziet, wat de anderen van je denken, hoe ze over je praten en hoe je jezelf ziet, wat je voor de toekomst verwacht, het heeft allemaal te maken met je identiteit.

Wat zou Jozef van zijn toekomst gedacht hebben?
Trouwen met Maria als ze eenmaal oud genoeg was.
Ze zou een gelovige vrouw zijn, zo had hij haar leren kennen.
Dat wilde hij graag, want hij was een gelovige man.
Ze zouden samen kinderen krijgen.
Een eigen huis in Nazareth.
Jozef, zou “Jozef van Maria’ zijn,
en Maria, ‘Jozefs Maria’.

En dan blijkt Maria op een dag zwanger te zijn van een ander.
‘t Is van de Heilige Geest, zegt ze.
Ach als hij dat maar kon geloven.
Arme Jozef!
Ineens is zijn hele toekomst weg.
Want zo kan hij toch niet met Maria verder.
Maar wie is een mens nu zonder toekomst?

Wie is Jozef nu nog?

Zondag verder..

Geplaatst in Preken | Getagged , , | Een reactie plaatsen