Er is veel woede in onze samenleving.
Meestal niet zo zichtbaar, smeulend onder de oppervlakte.
Regelmatig komt het, nog wat ingehouden, naar buiten in ons parlement:
via verontwaardigde kritiek op het beleid van de regering,
behendig verder opgestookt door volksvertegenwoordigers die belang bij woede hebben.
Zo nu en dan vlamt het even verder op: bedreigingen via sociale media, een man met een fakkel die bij minister Kaag op de stoep staat.
Steeds vaker wordt het een uitslaande brand:
een groep jongeren slaat in Rotterdam alles kort en klein, voetbalsupporters slopen een stadion, hulpverleners worden structureel bedreigd en belaagd.
ME-inzet is steeds vaker nodig.

Er is veel woede in kerkelijke gemeenten.
Meestal uit die zich in boze commentaren op het beleid en het werk van de kerkenraden, op de inzet van muziekteams en bouwcommissies.
Zo nu en dan vlamt ze op in een boze brief of een verontwaardigde mail.
Soms op verjaardagen verder opgestookt door derden die er op een of andere manier belang bij hebben. Te vaak loopt het helemaal uit de hand, moeten mensen vertrekken of scheuren gemeenten.
Soms splijten hele kerkverbanden.
Het gaat daarbij bijna altijd over principes, maar in het gesprek daarover is vaak de verontwaardiging en de (ingehouden) woede niet ver uit de buurt.
Eens in de zoveel tijd doet zich weer zoiets voor en wordt het een uitslaande brand waar niets meer aan te redden valt. Wie terugkijkt in de kerkgeschiedenis kan overal de schroeiplekken nog zien en de afstand tussen kerken die er het gevolg van is.
Overal kun je schade zien, aan reputaties en aan mensen.

Er is veel woede in onze wereld.
Sommige medemensen worden er rijk van: zij leveren de wapens voor het conflict.
Niet zelden stoken zij het vuur behendig verder op,
of doen anderen dat die er ook belangen bij hebben.
Zij laten de spanning langzamerhand oplopen, lanceren zo nu en dan een uiterst moderne raket om te laten zien waartoe ze in staat zijn of ze verzamelen een enorme troepenmacht aan de grens en stellen (te) strenge eisen aan de onderlinge omgang tussen landen.
Het kan zomaar een uitslaande brand worden met veel, heel veel, soms onherstelbare schade tot gevolg. De schroeiplekken van vorige branden zijn overal in de wereldgeschiedenis te zien en de afschuwelijke verhalen vullen inmiddels hele bibliotheken.

In onze geschiedenis in Genesis 4 lezen we hoe een woedeuitbarsting een einde maakte aan het geluk en de vrede in een gezin. De schade is onherstelbaar, sommige gezinsleden raken voor altijd buiten beeld: omdat ze het niet overleefd hebben of voor altijd hun familie zijn kwijtgeraakt. Vanaf die tijd lijkt de woede alleen maar toe te nemen.
Hoe lang zal die woede nog opvlammen? Is daar nu geen remedie tegen?
Ja! We kunnen “waken tegen woede’. Op zondag 16 januari hebben we het daarover gehad.

Wie dat nog eens wil lezen, kan hier de tekst van de hele preek lezen, deze hier nog eens beluisteren en zelfs de hele dienst nog eens terugkijken.

1. […] < Feest! Verzoening, een definitie > […]

2. 

   Peter, zeer verhelderend. Het is me nu duidelijk wat je bedoelt te zeggen. Dank voor deze waarneming! Je omschrijft iets…

3. 

   Dag Wieb, Ik bedoel dat de vraag die jij behandelt (schuldigen, daders, slachtoffers) wanhopig makend is, omdat het paradigma van…

4. 

   Dag Peter, Dank voor je reactie. Maar kun je hem wat verduidelijken. Je schrijft: “Jouw woorden zijn om wanhopig van…

5. 

   Mooi geschreven, Wieb. Maar jouw woorden zijn ook om wanhopig van te worden. De diepste kern van verlaten van de…