Daar zijn we vast allemaal voorstander van. En hoe moeilijk is dat! Het blijkt zo vaak. Soms door een kleinigheid. Andere keren door (veronderstelde) keuzes, positief en minder positief. En ook door onhandigheid. Reken maar dat ik daar ook last van heb. Tenslotte is er ook nog het fenomeen: ‘zender en ontvanger’. Het kan blijken in gezellige spelletjes, specifiek daarop gericht. En uiteraard kun je er met elkaar, in een meer serieuze context, ook behoorlijk mee ‘uit de bocht vliegen’.
In ieder geval zijn er voor communicatie altijd twee partijen nodig. Als voorbeeld de verantwoording van de kerkenraad over het nu niet verder invullen van de drie openstaande vacatures ( zie ‘Slecht Nieuws’ – het omgekeerde duimpje in NB van 25 november jl). Daarin probeer ik namens de kerkenraad het ‘hoe en waarom’ duidelijk te maken van de vacatures die niet ingevuld worden. Ongetwijfeld zal daarmee vast niet alles voor iedereen duidelijk zijn. Hoe groot kan de moeite zijn om daarover bij een bak koffie na de dienst (of elders) elkaar nog even te bevragen?! En stel je voor dat je het maar lastig vindt om zoiets aan ‘hem of haar’ te vragen, dan zijn er vast meer mensen (in de kerkenraad) die voor jou wel toegankelijk zijn.
Verwacht geen eenzijdig, volmaakte communicatie. Dat geldt niet alleen voor de kerkenraad, maar ook in (vrijwel) alle andere situaties. ‘We zijn net mensen’, zou je kunnen zeggen. 😊
