Naarmate ik langer sprak, zag ik hem ongemakkelijker worden.
Hij wrong zijn handen in steeds weer nieuwe bochten
en schoof op zijn stoel heen en weer.
Ik beschreef hem mijn moeite met hem uitvoerig
en trok daaruit mijn conclusie:
“Ik kom hier niet weer. Ik sla de deur straks met een klap achter me dicht!”
Hij zuchtte, maar verweerde zich niet.
Toen ik uitgesproken was, bleef het een tijd stil.
Hij keek bedroefd, schraapte zijn keel en zei zachtjes:
“Wil je me vergeven?”

Ik viel ineens stil.
Dit had ik helemaal niet verwacht.
Het was alsof hij met deze woorden aan de noodrem getrokken had.
Mijn stroom van verontwaardiging in zijn richting stopte abrupt!
Als ik er nu nog iets aan toe had willen voegen, zou het me niet meer lukken.
De woorden bleven me in de keel steken.
Mijn hart sloeg een slag over.
Ik wist dat ik hem dit niet kon weigeren.
“Ja natuurlijk”, stotterde ik, “natuurlijk wil ik je dat vergeven.”

Na die woorden zeiden we niet veel meer tegen elkaar.
Wonderlijk licht liep ik de kamer uit.
Al de plannen die ik eerder gehad had, leken me ineens onzeker geworden.
Het was alsof die vier woorden, ‘wil je me vergeven?’ de angel uit al die andere woorden en verontwaardigde gedachten gehaald had.
Zo had ik me nog nooit gevoeld.
Deze woorden werken nog heel lang in me na.
Eigenlijk doen ze hun werk in mij nog steeds:
zelfs nu na meer dan 25 jaar.
Als ik aan die woorden denk, kan ik het weer voelen.
Wat kunnen woorden veel invloed hebben!

Ik vraag me wel af: waarom was dit de eerste keer dat een andere christen aan mij vergeving vroeg.
Waarom heb ik het sindsdien nooit meer meegemaakt.
Christenen leven toch van vergeving?
Je zou denken dat wij dan ook zelf anderen gemakkelijk om vergeving vragen.
Maar volgens mij gebeurt dat niet zo vaak.
Of heb ik ongelijk?

Wat is het indrukwekkendste dat iemand ooit tegen jou gezegd heeft? Zondag verder.
Wees welkom! Meld je even aan of kijk thuis mee.