De afbeelding boven laat spanning zien. Samen is spannend, zeker als je de zaken anders ziet en anders beleeft. Natuurlijk trek je stevig aan jouw eind van het touw, je wilt de ander graag in ‘jouw kamp’ trekken.
Je kunt ook loslaten dan is de spanning weg! Dat kan een enorme opluchting zijn. Maar ook de verbondenheid is dan verlorenheid gegaan en de uitdaging die de ander voor je was om scherp te blijven en de ander vast te houden.
Als je de ander loslaat, ben je helemaal los van elkaar en is elke verbinding verloren gegaan. Als je plotseling loslaat verliest de ander zelfs zijn evenwicht. Want dat touw waarin je beiden trekt is ook je verbinding met elkaar en de kracht van de ander houdt je ook overeind.
Hoe ver gaat die eensgezindheid waar Paulus de gemeente van Korinte over schrijft? Mag je met een variant op Paulus schrijven:
“Er is mij verteld dat er verdeeldheid onder jullie is. Ik bedoel dat de een zegt: ‘Ik ben van de Calvijn,’ een ander: ‘Ik van New Wine,’ een derde: ‘Ik van Hillsong,’ en een vierde: ‘Ik van Kraayenoord.’
Is Christus dan verdeeld? Is Calvijn soms voor jullie gekruisigd? Of zijn jullie in de naam van Kraayenoord gedoopt?
Of ga ik dan te ver en ging het hier over veel fundamentelere verschillen? Waar raakt deze tekst onze werkelijkheid? Of misschien zelfs: ráákt deze tekst onze werkelijkheid? Zondag wil ik daar met jullie over nadenken. Wees welkom online of in de dienst (je moet je wel aanmelden en zeker warme kleren aantrekken).
Schrijf eventueel een uitgebreidere reactie, die wordt hieronder dan zichtbaar …
[…] < Feest! Verzoening, een definitie > […]
Peter, zeer verhelderend. Het is me nu duidelijk wat je bedoelt te zeggen. Dank voor deze waarneming! Je omschrijft iets…
Dag Wieb, Ik bedoel dat de vraag die jij behandelt (schuldigen, daders, slachtoffers) wanhopig makend is, omdat het paradigma van…
Dag Peter, Dank voor je reactie. Maar kun je hem wat verduidelijken. Je schrijft: “Jouw woorden zijn om wanhopig van…
Mooi geschreven, Wieb. Maar jouw woorden zijn ook om wanhopig van te worden. De diepste kern van verlaten van de…
Dit zoeken naar samen zonder veroordeling of kritiek op elkaars manier van geloven. Met elkaar bezig zijn met het enige waar het om draait: Jezus! Wat is dat nodig in onze tijd en ook in de gemeente. Het gaf mij een welkom gevoel. Tegelijk een lastige opdracht, waar te beginnen, hoe al die meningen, smaken, wensen enz zo mengen dat ieder tot zn recht komt. Kan het zijn dat je als gemeente samenkomt maar daarnaast ook je eigen vorm kan zoeken? Zoals een gezin waarbij ieder zn eigen hobby /passie heeft? … stof tot nadenken….
Goed dat je het zo concreet en herkenbaar aan de orde hebt gesteld.
Het onderwerp schuurt, net als het touw in je handen.
Als iemand weggaat uit een gemeente is dat geen ego, maar een gevoel van onveiligheid, gevoed door mensen die overtuigd zijn van hun eigen gelijk.
Wat moet het heerlijk zijn om elkaar een gevoel van veiligheid en “mogen zijn” te geven, ondanks te verschillen.
Het is van alle tijden en eeuwen, kerkscheuring en oordelen naar elkaar.
Mooi om te zien dat steeds meer kerken samen verder willen gaan. Wie weet een grote Christengemeente in ermelo,putten of harderwijk.