Afgelopen zondag was het onze ‘dankzondag’. Waar ben jij God eigenlijk dankbaar voor, zou je dat kunnen vertellen? En wat zou je kunnen meenemen naar de kerk als symbool voor je dankbaarheid? En kun je dan ook momenten benoemen, dat je God niet meer dankbaar bent, wanneer zou je stoppen met dankbaar zijn? Dit zijn van die vragen die opkomen op zo’n dag. En zo zijn er nog veel meer, bijvoorbeeld: kun je je nog dankbaar voelen voor iets wat er altijd is?
Voor ons is ‘dankbaar zijn’ volgens mij best heel lastig. Of het is niet meer bijzonder genoeg, of je mist juist waarvoor je dankbaar zou willen zijn, maar niet gekregen hebt. Of anders gezegd: het is moeilijk lang dankbaar te blijven voor een zonnestraal want voor je het weet is de lucht weer bewolkt. Net als het weer is het allemaal zo onbestendig.
Of verwachten wij het van de verkeerde dingen? Willen we ons dankbaar blijven voelen voor nogal onzekere dingen die we zo maar weer kwijt kunnen zijn, zoals ons inkomen, onze gezondheid en onze baan. Maar wat zijn dan eigenlijke zaken waarvoor gegarandeerd altijd dankbaar kunnen blijven? In de week van grote reformatieherdenking is dat een boeiende vraag. Wij openen de bijbel a.s. zondag bij Romeinen 1, 16 en 17. De tekst die Luther 500 jaar geleden een heel nieuw idee van zijn leven gaf.

We lazen ook Habakuk 3 ‘Al zou de vijgenboom niet bloeien. Jelly Verwaal, schreef er een eigentijds gedicht bij.

Hier staan tekst en geluid van de preek voor wie het nog eens willen lezen of beluisteren.