Een onderwerp in dezelfde sfeer hield ons als kerkenraad bezig op onze jaarlijkse retraite op 29 en 30 januari. Aangestuurd door het boek van Graham Tomlin, Een kerk die prikkelt, vroegen we ons af hoe we anderen niet zozeer kunnen vertellen dat we christenen zijn, maar juist kunnen laten zien en laten merken dat we dit zijn. Sommigen onder ons hadden de gewoonte om een boodschap over Jezus Christus door te vertellen, maar die wordt er niet sterker op als ons eigen leven er bij achter blijft. Reden waarom veel christenen in de praktijk niet over hun Heer durven spreken. Velen hebben het gevoel met een boodschap te leuren die anderen niet willen horen en doen er dus het zwijgen toe

Tomlin gaat er van uit dat het nieuwe leven van de christelijke gemeenschap vanzelf wel vragen oproept bij de anderen die dit zien. Het is immers de werkelijkheid van het Koninkrijk van God, nieuw en hartverwarmend.

En als mensen ons eenmaal gaan vragen, kunnen we op een natuurlijke manier getuigen van ‘de hoop die in ons leeft’ [1 Pe 3,15]. Hoe kunnen we als gemeente samen vragen over onze Heer oproepen? daar hebben we lang met elkaar doorgesproken. Ook hier is er nog een wereld te winnen en willen we in de woorden Tom van den Belt graag ‘moderne protestanten’ zijn.