Laatst raakte ik verzeild in de rechtszaak rondom Nicky Verstappen,
het kereltje dat 22 jaar geleden dood werd teruggevonden op de Brunssummer heide.
Pas twee jaar geleden werd na een groot DNA-onderzoek de dader opgespoord.
Als je DNA een match heeft met sporen die op het lichaam gevonden zijn, dan staat de schuld toch wel vast, zou je denken. Maar dat bleek niet zo te zijn. De advocaat van de verdachte liet allerlei twijfels horen en had heel andere verklaringen voor de ontstane match.
Als leek denk je: ‘kom hier maar eens uit!’. ‘Het is het woord van de één tegen de ander.
Langzamerhand groeide de zaak de afgelopen weken naar de uitspraak toe. Steeds meer mogelijkheden werden genoemd. Wie spreekt hier de waarheid?
Is het die beschaafde advocaat Roethof, die beleefd maar beslist vragen stelt bij de aanklacht of is heeft de zo vervelend klinkende Peter R. de Vries gelijk, als hij met zijn nasale stemgeluid de verdachte al veroordeeld voordat hij veroordeeld is.

Vorige week vrijdag was ik, omdat ik per ongeluk op de link drukte, live getuige van het uitspreken van een deel van het vonnis. Het was alsof ik frisse, zuurstofrijke winterlucht inademde. Luisterend naar de rustige uiteenzetting van de rechters helderde de zaak zienderogen op. De rechters achtten de verdachte schuldig en wisten heel goed duidelijk te maken hoe zij tot hun oordeel kwamen. Ik kon hun betoog niet alleen volgen, maar ook hun oordeel. Had die vervelend klinkende Peter R. toch gelijk!
Het leerde me niet teveel op mijn ogen en oren af te gaan. Hoe beschaafd iemand ook is, dat wil nog niet zeggen dat hij gelijk heeft.

De moord op Nicky Verstappen is een afschuwelijke zaak, waarin men decennia lang in het duister tastte. Het vonnis wierp een verhelderend licht op de zaak.

De waarheid is de laatste jaren een stuk zeldzamer geworden. Het lijkt er niet om te gaan of iets waar is, maar eerder of je de ander ervan weet te overtuigen dat het de waarheid is.
Veel mensen zeggen tegenwoordig dat ze de redding zijn voor het land of de cultuur.
Ze weten veel mensen achter zich te krijgen. Niet omdat direct duidelijk is dat het waar is wat ze zeggen -soms zijn het werkelijk heel vreemde ideeën die ze hebben- maar omdat het kennelijk waar klinkt wat ze zeggen. Ze doen zich voor als aardige, weldenkende mensen.

De 1e eeuw was ook een periode waarin redeneren heel populair was. Sommige waren zo goed daarin dat ze zwart voor wit konden verkopen. Niet de waarheid stond voorop, maar of jij het er als waarheid kon laten uitzien.
In die tijd staat er een man op die zegt: ‘Ik ben een groot licht!’. Want als je zegt dat je het (enige) licht van de wereld bent, moet je wel een groot licht zijn.

Als iemand dit tegenwoordig zou zeggen, zou je hem dan geloven?

Wees welkom zondag. Om 10:15 beginnen we met de dienst die ook hier te volgen is. Tot dan!