Ik wist vroeger niet wat ik wilde worden.
Er waren wel een paar beroepen waar ik over fantaseerde,
maar ik dacht niet dat ik dit zou lukken.
Voor straaljagerpiloot moest je een kei in wiskunde zijn.
Dat was ik nu bepaald niet.
Een bekende voetballer leek me ook wel iets,
ik kon alleen niet voetballen.
Astronaut in dienst van NASA, leek me een droombaan.
Alleen het uitzicht al uit de capsule.
Maar ja, weer die wiskunde hė.
En een lange wachtlijst waarschijnlijk.
Archeoloog leek me ook geweldig,
maar daar had ik weer niet de goede vooropleiding voor.

Wat ik me nog wel herinner,
was dat ik er een tijd lang stevig mee in m’n maag zat.
Ik wist het echt niet.
Apart trouwens, als je niet weet wat je wilt gaan doen,
weet je eigenlijk ook niet wie je bent.
Vraag iemand hoe het gaat en hij begint over het werk.

Ik hoor wel eens dat de jongeren van tegenwoordig daar ook nog steeds mee zitten.
En zij hebben het nog moeilijker:
zij kunnen nog uit veel meer beroepen kiezen.
En dat moet je al heel vroeg weten welk profiel je kiest en zo.
Maar hoe weet je nu wanneer je het goede gekozen hebt,
een beroep dat echt bij je past?

Wat je doet (je werk, je hobby), hoe je eruitziet, wat de anderen van je denken, hoe ze over je praten en hoe je jezelf ziet, wat je voor de toekomst verwacht, het heeft allemaal te maken met je identiteit.

Wat zou Jozef van zijn toekomst gedacht hebben?
Trouwen met Maria als ze eenmaal oud genoeg was.
Ze zou een gelovige vrouw zijn, zo had hij haar leren kennen.
Dat wilde hij graag, want hij was een gelovige man.
Ze zouden samen kinderen krijgen.
Een eigen huis in Nazareth.
Jozef, zou “Jozef van Maria’ zijn,
en Maria, ‘Jozefs Maria’.

En dan blijkt Maria op een dag zwanger te zijn van een ander.
‘t Is van de Heilige Geest, zegt ze.
Ach als hij dat maar kon geloven.
Arme Jozef!
Ineens is zijn hele toekomst weg.
Want zo kan hij toch niet met Maria verder.
Maar wie is een mens nu zonder toekomst?

Wie is Jozef nu nog?

Zondag verder..