Ik las eens het verhaal van een niet-gelovige vrouw die iets bijzonders in zich voelde gebeuren.
Ze raakte steeds meer geïntrigeerd door het christelijke geloof. Toch benieuwd naar meer daarvan probeerde ze nadere informatie te krijgen. Maar ja, waar begin je als onbekende in die wereld?
Ze had wel eens proberen te lezen in het boek van de christenen, maar daar was ze niet zoveel mee opgeschoten. Wat ze er al van begreep zorgde er alleen maar voor dat ze nog meer vragen kreeg. Ze had eigenlijk mensen nodig aan wie ze vragen kon stellen en die haar dan gericht zouden kunnen zeggen wat ze verder wilde weten. Maar ja, ze had geen christenen in haar kennissenkring, dus hoe kwam ze daar dan mee in contact?
Ze had wel gehoord dat christenen in haar woonplaats iedere zondag bij elkaar kwamen in hun eigen clubgebouwen. Daar zou ze vast met haar vragen terecht kunnen natuurlijk. Alleen, zag ze er nogal tegenop om daar heen te gaan, het was vroeg op haar vrije zondagmorgen. De kinderen waren bij haar, dus die zou ze ook mee moeten nemen. Ze zagen haar aankomen met haar bende, nogal drukke, kinderen. 

Maar vragen hebben zo de neiging te blijven knagen en toen die haar na een aantal maanden nog onrustig maakten, besloot ze het maar te wagen. Ze bedacht om het zo gemakkelijk mogelijk te houden, dat ze naar het dichtstbijzijnde verenigingsgebouw zou gaan. 

Die zondag wist ze met veel moeite haar kinderen op tijd uit bed en aangekleed te krijgen en gingen ze op weg naar het gebouw met de toren in haar wijk. Een gebouw waar ze altijd langs kwam en waarvan ze de klok thuis kon horen luiden. Bij de ingang werd ze toegeknikt door een man in een zwart pak. Hij liet haar doorlopen, maar het gaf haar toch het gevoel dat ze hier eigenlijk niet hoorde. Ze kwam binnen in een ruimte die helemaal gevuld was met banken. Achterin waren er een aantal bijna leeg. Gauw schoof ze met haar kinderen in een van die banken naar binnen en ging er zitten. Sommigen mensen die er zaten knikten naar haar, de meesten bleven strak voor zich uit kijken. Er klonk muziek uit het grote orgel. Iemand tikte op haar schouder, ze keek op in een wat geërgerd gezicht van een wat oudere vrouw die haar vroeg of zij haar het bijbeltje wilde aangeven dat daar voor haar in een vakje onder de stoel lag. Plotseling stopte de muziek en ging iedereen staan. Ze schrok, ging snel ook staan en probeerde haar kinderen ook zover te krijgen.
Voorin de kerk ging een deur open, en daardoorheen stapte een rij mannen de ruimte binnen. Ze leken op elkaar want ze droegen allemaal dezelfde, donkere, bedrijfskleding. De twee achterste mannen gaven elkaar een hand. Daarna klom de ene een verhoging op, terwijl de ander bij zijn collega’s ging staan die al beneden in banken voorin de zaal waren gaan staan. De man op de verhoging sprak een aantal plechtige woorden, het orgel ging weer spelen en iedereen begon te zingen. Hulpeloos keek ze om zich heen. De meesten meeste mensen om haar heen zongen uit een boekje, maar zo’n boekje had zij niet. Iemand voor haar draaide zich om en gaf haar een boekje, maar ja daar kon ze niets mee hoe moest je daarin zoeken. Het werd het begin van een lange zit voor haar en haar kinderen, die een hoop geërgerde aandacht trokken, in een bijeenkomst waar ze er maar weinig van begreep van wat er gebeurde, wat er gezegd werd en wat de bedoeling van dit alles was. Nadat de bijeenkomst afgelopen was, stonden veel mensen met elkaar te praten. Ze kenden elkaar, dat was haar wel duidelijk. Niemand sprak haar aan. Snel vertrok ze naar huis, ze had de indruk gekregen dat dit niets voor haar is. Maar waar moest ze dan heen met haar vragen?

Je merkt aan het verhaal dat het al wat langer geleden is. Het zou nu net allemaal even wat anders gaan. Maar ik weet nog wat ik toen dacht, ik hoop dat dit niet bij ons was! Is die zorg terecht of is er nu eenmaal een kloof tussen kerk en wereld en moet je niet teveel willen verbinden?