Komende zondag is het de derde adventszondag. Heb je de kaarsen alweer klaar staan? Van het begin van het leven van Jezus zijn we nu ineens aangekomen op een belangrijk moment in Jezus’ loopbaan: de tijd dat Hij leerlingen heeft die Hij opleidt voor een toekomst in zijn Koninkrijk. Wat hoopt Hij dat ze daar zullen gaan presteren?

Ik heb een tijdje op een ‘excellente school’ gewerkt.  Het is mooi wanneer een school haar werk goed wil doen en haar leerlingen het beste wil meegegeven. Je wilt ook graag dat de scholen hun best doen voor onze kinderen. Maar het gaat toch een beetje kriebelen als je merkt dat tijdens de diploma-uitreikingen steeds de bijzonder getalenteerde leerlingen in de aandacht komen te staan en niet die leerlingen die met hard werken toch de eindstreep hebben gehaald. 
Ik moest daar weer aan denken toen de Onderwijsraad deze week de vinger legde bij de gevolgen die al de bijscholing en extra trainingen van leerlingen dreigen te krijgen. Immers de leerlingen van wie de ouders dit soort lessen niet kunnen bekostigen, krijgen die extra trainingen niet en presteren vervolgens niet zo goed als de anderen. Dat leidt tot kansenongelijkheid en een kloof in de samenleving tussen rijker en armer.

Toch wel vreemd zo’n nieuwsbericht. We leven immers in een land waarin de spreuk, “doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg”, zo ongeveer een geloofsartikel is. Vinden we dat eigenlijk nog of zeggen we tegenwoordig het ene maar vinden we stiekem eigenlijk het andere? We doen net of we heel gewoon zijn maar intussen willen we wel uitblinken met onze opleiding, onze sportprestaties, ons inkomen, onze carrière, ons bezit en ons uiterlijk? We mogen er van onszelf niet over opscheppen (‘doe maar gewoon’), maar hopen intussen wel dat de anderen dit goed kunnen zien.

Is het in ons land tegenwoordig  belangrijker wat je kunt, welke positie je hebt, hoe je eruit ziet en wat je allemaal hebt, dan wie je bent en wat je voor een ander betekent? Zijn de echte kampioenen juist zij die niet het netste jongetje van de klas zijn.

Als de leerlingen van Jezus toch een stevige discussie krijgen over wie van hen de belangrijkste is, zet de Heer Jezus een kind in hun midden. De stilzwijgende boodschap is: laat dit kind een voorbeeld voor je zijn. Maar hoe dan? Omdat het zo leuk, zo onbevangen en zo eerlijk is? Of bedoelt de Heer heel wat anders? Wat dan?

Wat telt er eigenlijk in het Koninkrijk van God?
Oftewel: wat wil je later het liefste worden? Waar zijn we druk mee als het om onze kinderen gaat? Hen weerbaar te maken in een samenleving waar veel om prestaties draait? ‘Doe je best op school!’ ‘Laat zien wat je kunt’ en ‘Laat je de kaas niet van je brood eten.’ Wat wij belangrijk vinden voor onze kinderen en jongeren, hebben wij weer geleerd van onze ouders en zijn weer van hun ouders? Wat telt? ‘
Dat kan best heel verschillend zijn, maar toch denk ik dat het ontwikkelen en benutten van je eigen competenties voor onze generatie belangrijker is dan voor de vorige. Aan de ene kant omdat we nu de gelegenheid hebben, maar ook om dat men dit in de samenleving van ons vraagt.
Tegenwoordig komen de christenen die iets bijzonders doen nogal in de schijnwerpers te staan. We kennen en bewonderen de mensen die iets bijzonders kunnen en iets bijzonders doen: we hebben onze muzikale helden, christelijke sporters die tot de verbeelding spreken, christelijke politici, tv- persoonlijkheden. Is dat wat de Heer Jezus het liefst wil? Wat houdt Jezus zijn leerlingen voor als zij met Hem in gesprek over hun positie in de samenleving die komende is: het Koninkrijk van God. Beluister de preek hier nog eens of bekijk de dienst hier.