Jaren geleden moest ik regelmatig bij iemand op bezoek.
Daar zag ik steeds weer tegenop.
Want ieder bezoek prikte ze me vol hete naalden.
Gaf ze niet of nauwelijks verpakte kritiek.
Ze stelde nooit één vraag, maar was het des te meer met me oneens,
bij voorbaat al, nog vóór ik mijn mening had kunnen geven.
Dat was al zo vanaf het eerste bezoek.
Ik had dan ook het gevoel dat ik het nooit goed kon doen.
Eenmaal thuis trok ik de naalden er weer één voor één uit
en liep dan nog dagen met een stekend gevoel rond.
Steeds nam ik me voor me de volgende keer niet door haar te laten raken.
Maar zij wist mijn verdedigingsschild met grote behendigheid te omzeilen.
En kon er dan met uiterste precisie altijd nog wel een paar hete naalden in te prikken
Eigenlijk voerden we tijdens die bezoeken geen gesprek.
Zij sprak wel tegen mij, maar gaf mij nauwelijks de kans iets terug te zeggen.
Op den duur besloot ik de bezoeken aan haar uit te stellen tot de dag vóór mijn vakantie.
Mijn laatste klus voor de vakantie was dan een bezoek aan haar.
-‘t Is wat, als contact met mensen een hele klus wordt-
En als dát erop zat, had ik pas echt vakantie.
Waar ik dan uitbundig van genoot.
Zij was natuurlijk een uitzondering.
Maar toch denk ik dat jullie dit bijna allemaal wel herkennen.
Er lopen dus heel wat uitzonderingen rond in ons midden:
mensen waar we moeite mee hebben.
Weten jullie waar ik dan het meest in teleurgesteld ben?
In mezelf!
Dat ik er wéér niet in geslaagd ben hier boven te staan.
Vanuit begrip en liefde te reageren.
Maar me mee naar binnen heb laten trekken in een zinloos steekspel.
Dat valt me dan zo van mezelf tegen!
Onze tekst beschrijft een wereld met een heel ander karakter.
Een samenleving waar niemand kwaad doet,
iedereen veilig is
en niemand zomaar een oordeel over je heeft.
In contrast met zo’n ervaring klinkt dat te mooi om waar te kunnen zijn.
Je denkt: ‘dat kan niet kloppen’, maar ook: ‘ik zou best willen dat het zo was’.
Maar dat is niet de aard van ons mensen; niet het karakter van onze samenleving.
Kan een profetisch visioen als dit méér zijn dan een hoopvol beeld?
Er lijkt een enorm verschil te zitten tussen onze ervaringen en het profetische beeld van Jesaja 11.
Wat is eigenlijk de standaard?
Waaraan kun je je meten.
En waarop stem je af?
Op je ervaring of op dit profetische visioen?
Maar kan dat dan?
Dat is toch net zoiets als midden in de winter alvast je zomerkleren aantrekken.
Volg de dienst via deze link a.s. zondag vanaf 10:15 uur.
