Ken je het verhaal van Elia op de Karmel nog? Op de basisschool was het één van de spannende bijbelverhalen waar ik ademloos naar zat te luisteren. 12 Kruiken water over het offer en dan komt er vuur uit de hemel en is alles verbrand. Ik vond het toen wel een stoer verhaal: een echte battle tussen de Heer en Baäl en de Heer won het! Ja, Baäl werd hier -mag je wel zeggen- verpletterend verslagen.
Nu vijftig jaar later, maakt het verhaal me wat verlegen: heeft de Heer dat nu nodig? Moet Hij nu zo zonodig bewijzen dat Hij de sterkste is? Daar staat Hij toch ver boven! Bovendien, had Hij al niet genoeg laten zien aan zijn volk?
Je kunt je afvragen of dit verhaal nog zo in de 21e eeuw past. Veel van onze tijdgenoten houden liever meer opties open en willen vrij zijn om te kiezen wat er ‘voor hen werkt’. Hoe vaak ik mensen nu al niet heb horen zeggen: ‘we geloven uiteindelijk allemaal in hetzelfde!’
Maar in dit hoofdstuk leren we de God van Israël kennen als een god die exclusief zijn plaats opeist en alle andere religies afwijst. En Hij lijkt geweld niet te schuwen. Nee, op het eerste gezicht kan ik met deze geschiedenis niet zoveel: het is een ouderwetse opvatting van geloven: ‘geloof of ik schiet!’ Waar hadden we dat ook al weer eerder gezien? Hoe moet je dit nu begrijpen?
De dienst is nog weer terug te zien (de preek vanaf -1:18) en ook nog eens te beluisteren
