Welk beeld heb je van God? Is Hij voor jou een strenge Rechter, een lieve Vader, je grootste Vriend? Of nog anders… Is Hij een combinatie van verschillende beelden?
Of begin er maar niet aan een beeld van God te hebben. Hij is zo verheven, zo heilig, zo anders, dat Hij je voorstellingsvermogen ver te boven gaat.
Maar kun je God (de Heer) liefhebben zonder je iemand bij Hem voor te stellen? Wie zie je dan voor je als je bid? Kun je iets van Hem verwachten als je geen beeld van Hem hebt?
Of zou God daar (de Heer) ver boven staan? Begrijpt Hij het wel dat wij onze eigen beelden van Hem vormen?
God (de Heer) mag dan ver boven ons staan. Hij vindt het belangrijk welk beeld we ons van Hem vormen. De dienaar die in de gelijkenis zijn ene talent begroef, omdat de Heer in zijn voorstelling te veel van een mens vraagt (“U maait waar U niet hebt gezaaid, U oogst waar U niet hebt geplant.” Mat. 25, 24), houdt Hij persoonlijke verantwoordelijk voor het beeld dat Hij van God had. En in de geschiedenis van het Gouden Stierkalf, wil Hij zelfs resoluut breken met zijn eigen volk, alleen om het beeld dat ze van Hem maakten.
Hij houdt ook ons verantwoordelijk voor het beeld dat wij van Hem maken. Immers een denk-beeld is ook een beeld. Het komt er dus op aan welk beeld wij ons van Hem vormen. Hij wijdde er speciaal het tweede van de Tien Geboden van.
Hoe krijg je een goed beeld van God? Wie (of wat) is bepalend voor het beeld dat je je van God vormt?
Zondag gaat het over het beeld dat wij ons van God vormen.
Amsterdam wordt ook wel Mokum genoemd. Hebreeuws (Yiddisch) voor ‘de plaats’. Joodse Amsterdammers noemden hun stad zo. De plaats, d.w.z. thuis en toevlucht. Nog steeds kunnen Amsterdammers hun stad met die bijnaam noemen. Je mag je afvragen of dat na de 2e Wereldoorlog nog zo kan, nadat de veilige haven Amsterdam voor de Joodse bevolking ook niet veilig bleek te zijn.
Mokum. Dat is de plaats die de Heer jullie wijzen zal (Deut. 17:8). Achter de ‘veilige’ haven Amsterdam gaat Jeruzalem schuil. Nog preciezer, achter Mokum gaat de tempel schuil: de plaats waar Israël de Heer ontmoet.
In onze tekst (Ex. 25, 10-22) wordt die plaats nog preciezer beschreven: “boven de verzoeningsplaat, tussen de twee cherubs op de ark met de verbondstekst”. Daar zou de Heer Mozes ontmoeten. Daar zou de Heer met Mozes spreken.
Het zal je gebeuren dat er ineens een nieuwe heerser je stad komt binnenrijden, dat is schrikken! Er staan weliswaar een heel stel mensen langs de weg te juichen, maar die ken je als leden van de ‘partij’, gesteund door de bekende meelopers natuurlijk. Je had wel van hen gehoord, maar je was niet van hun partij. Hun gejuich stelt je dan ook allerminst gerust. Ineens is jouw stad jouw stad niet meer en jouw land jouw land niet meer met die heerser in je midden.
Veel inwoners van de Krim moeten zich in 2014 zo gevoeld hebben toen er ineens ‘groene mannetjes’ hun gebied binnen kwamen rijden en hen duidelijk maakten dat ze (‘gelukkig!’) weer terug waren in hun moederland en dat president Poetin nu hun nieuwe heerser was. Je schrikt ervan -als je dat overkomt-maar je durft er niet direct tegenin te gaan, het machtsvertoon van de groene mannetjes houdt je tegen.
Je kunt het ook anders beleven. Jij had al heel lang gewacht op een nieuwe orde, omdat het oude bestuur in je land je al heel lang tegenstond. De machthebbers zaten al veel te lang op het pluche en zorgden vooral goed voor zichzelf. Maar intussen stapelden de schandalen zich nu al jarenlang op. Machtsmisbruik, uitbuiting, wanbestuur en wetgeving die het hele land in de schuld zou storten, het wordt tijd voor een anderebewind. Je staat dan ook zo hard je kunt te schreeuwen en te juichen als de nieuwe heerser zijn intocht maakt. Hij komt de stad binnen met de belofte van een nieuwe, betere, toekomst.
Dit is niet alleen maar een jubelverhaal, het hangt er maar vanaf waar je op zit te wachten.
Wat denk jij en wat is jouw eerste indruk als je deze tekst leest?
Eindelijk is er zondag weer een jongerendienst. Deze dienst begint met een stevige vraag aan ons allemaal: “Wie is Jezus?” Natuurlijk kennen we (bijna) allemaal het antwoord uit het boekje wel: ‘Jezus is de Zoon van God en Hij heeft voor ons geleden en is gestorven voor onze zonde, en weer opgestaan in een nieuw leven’ Maar het gaat deze zondag niet om het antwoord uit het boekje, het gaat om jouw antwoord: ‘Wie is Jezus (voor jou)?
Daar zit eigenlijk een andere vraag achter: ‘Wat verwacht jij dat de Heer Jezus voor je kan doen?’ of: ‘Waar hoop je op als het om Jezus gaat?’
Mensen in Jezus’ tijd gaven daar heel verschillende antwoorden op. Lees het gesprek in Mat. 16 13-21 maar eens:
13 Jezus en de leerlingen kwamen in de omgeving van Caesarea Filippi. Jezus vroeg aan de leerlingen: ‘Wat zeggen de mensen over mij, de Mensenzoon?’
14 De leerlingen antwoordden: ‘Sommige mensen zeggen dat u Johannes de Doper bent. Anderen zeggen dat u Elia bent. Weer anderen zeggen dat u Jeremia bent, of een andere profeet van vroeger.’
15 Toen zei Jezus: ‘En wie ben ik volgens jullie?’
16 Simon Petrus antwoordde: ‘U bent de messias, de Zoon van de levende God.’
17 Jezus zei tegen hem: ‘Dat heb je niet gehoord van een mens, maar van mijn Vader in de hemel. Daarom ben je een gelukkig mens, Simon, zoon van Jona! 18 En ik zeg je: Jij bent Petrus, de rots. Op die rots zal ik mijn kerk bouwen. Mijn kerk zal er zijn zolang deze wereld bestaat. 19 Aan jou geef ik de sleutels van de poort naar de nieuwe wereld. Want de besluiten die jij hier op aarde neemt, zullen ook geldig zijn in de hemel.’
20 Daarna zei Jezus tegen de leerlingen: ‘Vertel aan niemand dat ik de messias ben!’
Wat maakt dat nu eigenlijk uit, wat mensen zeggen over wie Jezus is? Hij wordt daar toch geen andere persoon van. Hij blijft wie Hij is, wat de mensen ook van Hem denken… Maakt het Hem wat uit wat jij van Hem denkt?
Dat is net zo’n vraag als: ‘maakt het wat uit of je naar tandarts of naar de loodgieter gaat? Snappen jullie?
Ik hoop dat er heel wat van jullie in de dienst komen. En die begint natuurlijk met de vraag: “Wie is Jezus voor jou?”
Aren’t we all sinners? Zijn we niet allemaal zondaars?
Deze spreuk (zie de foto) komt op mij vergoelijkend en uitnodigend over: “Kom., kom, we zijn toch allemaal zondig! Daar kan er nog best wat bij! Ga zitten en neem er nog eentje?” Geen spreuk voor mensen die heel erg met hun zonden zitten. Ze hebben zich er bij neergelegd. Daar doe je niks aan, zo is een mens nu eenmaal.
Zo dacht Simon de Farizeeër niet! (Lucas 7: 31v) Integendeel! Zonde moet je zoveel mogelijk zien te voorkomen. Hij deed daar zelf zijn best voor. Als richtlijn daarvoor hanteerde hij de wet van God. De zonde ging hij zoveel mogelijk uit de weg en hij was er een heel eind in gekomen. Zo zag hij zichzelf ook, al een rechtvaardige die de zonde uit de weg gaat.
De vrouw uit deze geschiedenis dacht ook beslist niet zo. Ze ging gebukt onder een diep schuldgevoel tegenover God. Ze voelde zich niet alleen aan de zelfkant van het leven staan, Maar ook door God verstoten. Totdat…
Hoe zou je het vinden als je Jezus zou tegenkomen in het echte leven? Je zou kunnen wegdromen bij dat idee! Wat zou je Hem allemaal niet persoonlijk kunnen vragen! En toch hebben veel mensen in zijn tijd het er maar moeilijk mee als ze hem tegenkomen. Zelfs de mensen die hem goed kennen, zoals zijn eigen dorpsgenoten van vroeger. Het is toch fijn als een plaatsgenoot van vroeger nog eens langskomt in zijn oude dorp. Helemaal als hij al een zekere regionale bekendheid heeft gekregen. Toch iets om trots op te zijn! Het is er toch maar een die tussen ons is opgegroeid, toch maar één van ons. Maar in Nazareth zijn ze eerst weliswaar zwaar van Jezus onder de indruk. En toch duurt het maar even of ze gaan zich aan hem ergeren en niet zo’n klein beetje ook. Maar dat is toch gewoon de timmerman…
Jezus gaat van het spreekwoord uit dat een profeet in zijn woonplaats nooit geëerd wordt. Waarom is dat dan zo?
Op de eerste zondag in de lijdenstijd, het eerste antwoord op de vraag ‘Wie Jezus is’: ‘Een van ons”. Maar worden we echt blij van dat antwoord? We bidden wel eens of God je hart en je leven wil vullen. Maar weten we dan eigenlijk wel wat we vragen. Kunnen we de Heer wel verdragen als Hij zo dichtbij ons komt?
Ik zag hem helemaal inelkaar zitten op de puinhopen. Het hoofd in zijn handen, ongeschoren wangen, verwilderd. Toen hij de hulpverleners zag keek hij op: paniek in zijn ogen. Met handen, voeten en stemverheffing probeerde hij de buitenlandse hulpverleners van zijn nood te overtuigen. Hier bij hem moesten ze helpen, een kraan moest er komen! De hulpverleners keken triest en ongelovig naar de stapel betonvloeren die er nog over waren van het appartementencomplex waar hij en de zwijnen gewoond hadden. Ze hadden weinig, zo niet geen hoop dat daar nog leven te vinden zou zijn. Maar de man wilde de hoop nog niet opgeven, hadden ze dan niet een drilboor voor hem dan ging hij zelf wel kijken. Nee, die hadden ze niet beschikbaar. De hulpverlener in de oranje jas schudde triest zijn hoofd. De schouders van de man zakten naar beneden, de hoop vloeide weer uit hem weg.
We zien het overal om ons heen: oorlog, rampen en ziekte. Mensen worden in korte tijd soms ongelooflijk geraakt. Wij, de gelukkige uitzonderingen, kijken met een brok in de keel ademloos toe. Hebben we hen behalve medeleven nog iets te bieden, is er hoop voor hen, voor ons?
De reis van het net vrije volk Israël liep al snel dood in de zee en achter hen kon je aan de horizon de stofwolken van het massale leger van Egypte zien. Modern, snel, zwaar bewapend en niet te ontlopen. Is er nog hoop voor hen. Ja!
Is er troost aan het avondmaal te vinden? Ja! Is er hoop voor deze wereld. Ja!
Deze zondag is een speciale zondag. De zondag van de kerk en schooldienst. Voor het eerst sinds Corona weer in bijna alle kerken van Ermelo. Dit jaar krijgen wij kinderen van de Ireneschool op bezoek. Zij zijn uitgenodigd voor een feest. Iedereen mag komen.
Het bijbelverhaal (Luc.14, 15-24) gaat ook over een feest. Over een sjieke maaltijd met allemaal belangrijke gasten. De gastheer zal wel blij zijn: iedereen die wat voorstelt is er, zelfs de Heer Jezus. Maar Hij is op dit feest niet de belangrijkste gast. Die zit naast de gastheer. De gasten zijn heel blij… met zichzelf. Kijk ons nu eens zitten. Dat moet toch een prachtig gezicht zijn, al die belangrijke mensen bij elkaar. Later, als de tijd van Gods Koninkrijk gekomen is, zullen we vast ook zo bij de Heer aan tafel zitten.
Maar de Heer zit al aan tafel. Als Hij het feest georganiseerd zou hebben, wie zou Hij dan uitgenodigd hebben?
En nu gaan er tanks naar Oekraïne! Iemand vroeg zich af of er nog een weg terug is. Voor Poetin, voor ons? De toon is gezet: één van de twee moet het winnen: het brute geweld van de dictatuur van Poetin of de waarden van het democratische, vrije Westen. Is er nog een weg terug?
Op het eerste gezicht niet!
Kon Farao nog terug? Het volk met een immigratieachtergrond groeide en groeide maar. Straks zouden er meer Hebreeën dan Egyptenaren zijn! Om dat te voorkomen waren er ingrijpende maatregelen nodig. Een immigratiestop zou niet meer helpen: de Hebreeën woonden al in het land. Als het zo door ging zouden ze steeds meer ruimte nodig hebben. Farao neemt een afschuwelijke maatregel: het ruimen van alle pasgeboren Hebreeuwse jongens. Dit betekent een langzame volkerenmoord. Nog een generatie en dan zou het volk ophouden te bestaan. Is er nog toekomst?
Op het eerste gezicht niet!
Deze zondag vertrekken er drie ouderlingen uit de kerkenraad. Er komt er één voor terug. Hoe goed de nieuwe voorzitter ook is, hij begint met een achterstand. Op termijn blijft er zo geen kerkenraad over. Reden tot zorg: hoe kunnen we zo verder? En: kunnen de overgebleven ambtsdragers de last nog dragen?
Op het eerste gezicht niet!
Of zou je hier ook anders tegenaan kunnen kijken? Zondag meer. Tot dan! 10:00 uur Van Beekweg 15.
Ik heb een verleden in de GKv! Daar kom ik nooit weer van af. Het bepaalt het beeld dat anderen van me hebben, zowel binnen de GKv als in de NGK als daarbuiten. “Jij bent toch die…?” “Ik hoor dat het nu wel goed met je gaat!” en allerlei varianten daarop komen nu -na twintig jaar- nog altijd naar me toe. Aan het vertrek uit de GKv bewaren we geen beste herinneringen. Erg lastig is het dat er verhalen over je rondgaan, waar je geen enkele invloed op hebt. Maar ja, zo gaat dat!
Een kerk (ook de NGK) bestaat uit mensen en niets menselijks is ook kerkmensen vreemd. Een collega vertrouwde me eens toe: “je kunt wel zien dat we verlossing nodig hebben!”
Oud-voorzitter Mijn oud-voorzitter stuurde me een reactie op mijn blogs over verzoening. *) Hij was mijn eerste kerkenraadsvoorzitter in mijn NGK-tijd. We hebben een hele tijd samen opgetrokken en in die periode maak je heel wat met elkaar mee. Hij heeft ook gezien hoe ik in de begintijd worstelde om weer een rol te gaan spelen in het contact met de plaatselijke vrijgemaakte kerk. In de eerste periode van mijn werk in de NGK had ik de kerkenraad verlof gevraagd (en gekregen) om geen rol te hoeven spelen in de contacten met de plaatselijke GKv. Die waren er in die tijd (2006) al wel. Hij schreef me nu dat hij denkt dat de beroerde herinneringen aan de tijd van het vertrek uit de GKv wel een grote invloed op mijn gedachten over de fusie zullen hebben. Natuurlijk hebben die invloed! Sinds die tijd zijn mijn idealen over de kerk behoorlijk verflauwd en ben ik schuw voor grote woorden geworden. Dat geldt zeker ook voor de GKv. Als iemand al te idealistisch over ‘onze kerken’ spreekt, heb ik de neiging dat met een korrel zout te nemen. ‘Wacht maar’, denk ik dan, ‘er komt vast weer een andere tijd.’ Een kerk (ook de NGK) bestaat uit mensen en niets menselijks is ook kerkmensen vreemd. Een collega vertrouwde me eens toe: “je kunt wel zien dat we verlossing nodig hebben!” En dat is natuurlijk zo.
Gemengd lichaam Augustinus had het al over de kerk als een “gemengd lichaam!” Ze bestaat uit gerechtvaardigden en zondaars en die komen ook nog eens niet zelden bij elkaar in dezelfde persoon. Helaas loop je in de kerk soms zware klappen op, die je des te harder raken omdat je die dààr juist niet verwacht had. Ja die slechte ervaringen hebben veel schade veroorzaakt bij mij maar zeker ook bij ons gezin. Zij konden niets doen, maar het raakte wel hun wereld en hun man/vader. Dat zijn blijvende littekens geworden. Het was me heel veel waard geweest als vooral onze kinderen dat niet hadden hoeven meemaken. Je zou ze daar tegen willen kunnen beschermen, maar dat is ons helaas niet gelukt. Ze zullen de littekens ervan hun leven lang met zich meedragen.
Mijn oud-voorzitter veronderstelt dat ik mijn vertrouwen in de GKv ben kwijtgeraakt. Dat is denk ik wel waar als het gaat om de GKv als instituut, daar heeft hij wel gelijk aan. Ik ben in ieder geval heel wat minder goed van vertrouwen geworden.
met de meeste GKv-broers en zussen leef ik al jaren in vrede.
Vrede En toch, zo was het ook: “als alle deuren dichtgaan, zet God ergens anders een raam open.” Zo komt het dat ik nog steeds in de kerk werk en weer op dezelfde positie! Dat had ik nooit verwacht! Wat de Heer daar nu allemaal mee bedoelde, weet ik nu nog steeds niet. Laat ik daar niet teveel over willen zeggen. In mijn vrijgemaakte periode heb ik ook mooie dingen in de kerk meegemaakt (het is immers een gemengd lichaam) en na die tijd in de NGK ook weer, maar ook minder mooie. In die zin is de NGK niet anders dan andere kerken. Maar omdat de NGK wat opener van karakter is, heb ik sindsdien wel heel veel broers en zussen in Christus van buiten de GKv ontmoet en dat is absoluut een verrijking van mijn leven. Kerkelijke eenheid, maar dan die van alle kerken, is sterker voor me gaan leven.
Ik mag dan zo mijn gedachten over de GKv als instituut en over de typisch vrijgemaakte cultuur hebben, met de meeste GKv-broers en zussen leef ik al jaren in vrede. In mijn vorige gemeente hebben we met de plaatselijke GKv in 2010 en 2011 twee grote, drukbezochte, gezamenlijke diensten gevierd. Bij die gelegenheid is het tussen mij en de vrijgemaakte broers en zussen wel weer goed gekomen. Ik kon toen de stap naar hen terugzetten.
De laatste jaren is er een hele kolonie GKv-ers lid geworden van onze NGK-gemeente en we hebben het goed samen. We delen niet alleen het geloof in de Heer en zijn Geest, maar ook een achtergrond in de typische, vrijgemaakte cultuur. Wat ik maar wil zeggen: we hebben soms maar weinig woorden nodig. We begrijpen elkaar wel. Nee, plaatselijk staat niets de samenwerking in de weg. Tenminste niet hier en wat mij betreft. Mijn ‘verleden’ is voor mij nadrukkelijk geen inzet hier, anders had ik dát wel naar voren gebracht. Ik bid nog regelmatig om echte verzoening in die kwestie van toen, maar ik reken daar menselijkerwijs gesproken niet meer op.
Gevoeliger Dit verleden heeft me wel gevoeliger gemaakt voor grote woorden en voor onrecht. Juist als het gaat over de menselijke kant van de kerk. Roep niet te gauw: ’de Geest heeft ons…’ of: ’de Heer wil dat…’ We spreken dan al gauw boven onze stand. Hoe weten wij zo precies wat de Geest bedoelt of wat de Heer wil als het om onze zaken gaat? Je zou dan nu ook moeten willen duiden wat de Geest bedoelde en de Heer beoogde toen GKv van toen scheurde. En als je dan weer bedenkt dat ook dat schisma toen weer werd onderbouwd met de wil van God dan zou je daarvan moeten leren liever kleine woorden te gebruiken. En bescheiden blij te zijn. Immers de ‘fusie’ is herstel van wat er eerder kapotgegaan is en op zich geen nieuwe schepping. In die zin is het terugkeren op onze schreden.
Als je dan toch grote woorden voor je rekening wil nemen, dan komt het er op aan dat je in alles de Heer probeert te volgen. Wat men zegt over herstel en verzoening zal ook moet blijken in daadwerkelijk herstel en verzoening. En dan komt het er juist landelijk op aan, want dan spreek je voor iedereen. Wat plaatselijk sneller waar kan zijn nl. we herkennen elkaar als broers en zussen in Christus, laten we de eenheid verzilveren door samen te werken, wordt landelijk pas op een later tijdstip bereikt. Op landelijk niveau spreek je voor iedereen. Dan moet het ook waar zijn wat je zegt. Dat wil zeggen: naar het best van ons menselijke vermogen hebben we geprobeerd de schade die de breuk destijds veroorzaakte te herstellen en hebben we het onrecht dat destijds gedaan is zoveel mogelijk ongedaan gemaakt. En in mijn beleving is dat niet zo.
In ieder geval in mijn omgeving lopen er nog mensen rond naar wie geen verzoenende hand is uitgestrekt. Als je dan zegt dat de ‘breuk hersteld is’ en dat ‘de kerken nu verzoend zijn’ -zoals dat vijf jaar geleden gebeurde- en nu dat ‘we samen feest gaan vieren’ (zij lezen dat ook!), sluit je hen opnieuw buiten, net zoals hun ouders nu meer dan vijftig jaar geleden. En dat waren zeer meelevende kerkleden en dat is in hun ogen dus werkelijk nog altijd onbegrijpelijk. Als kinderen hebben zij onder het onrecht dat hun ouders aangedaan werd geleden en dat heeft diepe littekens veroorzaakt. Als het woord ‘verzoening’ echt wat waard is, dan zeggen we dat niet eerder over het landelijke verband totdat we in een zorgvuldig proces zoveel mogelijk iedereen bereikt hebben die we nog kunnen bereiken. Dan kunnen ook zij misschien iets van vrede ervaren over het verleden, terwijl wij feestvieren. Anders werkt het spreken over verzoening juist averechts en veroorzaakt het nieuwe schade.
Maar ik vrees dat als je herstel en verzoening zover naar achteren in je prioriteiten plaatst, het voor hen straks helemaal niet meer hoeft.
Verse schade Toen -nu vijf jaar geleden- het avondmaal door leden van de NGK en GKv samen gevierd werd in het kader van ‘herstel van de breuk’ en ‘de verzoening van de beide kerken’ -zo werd dat toen gezegd, zagen mijn neef en nicht dit op een afstand gebeuren. Want er was wel zoveel ruchtbaarheid aan gegeven dat dit hen ook niet ontgaan was, al zijn ze niet langer NGK-lid. Niemand van de direct betrokkenen had en heeft ooit een verzoenende hand naar hen uitgestoken: toen niet en nu niet. Het verdriet van hun ouders en dat van hen zelf werd als het ware met één zin: ’de kerken zijn verzoend’ buiten de orde geplaatst. Alsof het allemaal niet gebeurd is! Je zou zelfs kunnen zeggen: alsof ze nooit bestaan hebben. Weer werden ze er buiten gelaten. Hoe pijnlijk kan het zijn! Terwijl het avondmaal gaande was, zag ik hun bittere reactie op Facebook voorbij komen. De littekens waren weer open gegaan, de pijn was weer opnieuw voelbaar. Als men nu het feest van de fusie gaat vieren zonder die uitgestoken hand naar hen, dan wordt dan nóg eens herhaald. Ik moet er niet aan denken. Men zegt steeds: ‘na het feest is de verzoening niet voorbij. Maar ik vrees dat als je herstel en verzoening zover naar achteren in je prioriteiten plaatst, het voor hen straks helemaal niet meer hoeft. Ja, misschien is dat nu al zo ver.
Nog even wachten! Ik ga ervan uit dat het allemaal goed bedoeld is, maar dat betekend nog niet dat het goed gedaan is. Maar ‘t is nooit te laat om het nog anders te doen. Ik roep onze kerken op om tegenover hen en anderen te laten zien dat het menens is met die verzoening. En als dat betekent dat het feest nog even moet wachten, dan lijkt me dat een klein offer om te brengen.
*) Zijn reactie is voor iedereen op Facebook te lezen, dus daarom kan ik hem hier ook wel te citeren.
Hieronder de andere artikelen die ik in deze serie geschreven (klik op de foto)
Wanneer je deze hoofdstukken gelezen hebt en graag mee wilt doen aan een leesgroep om samen een aantal avonden eens verder te praten over de inhoud, geef je belangstelling dan aan door het formulier hieronder in te vullen. Dit najaar start de eerste groep. Bij voldoende belangstelling is het eventueel ook mogelijk dit online te organiseren.
