Woorden, woorden, woorden…zijn maar woorden.
Ons parlement praat rustig een dag over het woord ‘betrokkenheid’. Als de minister wel wist van de mondkapjesdeal, maar de deal niet persoonlijk gesloten heeft, is hij dan betrokken of niet? Intussen sloegen er weer raketten in op Oekraïense bodem.
Nederland doet mee aan de sancties tegenover Rusland, maar niemand weet hoe het precies zit. De president van Rusland en zijn collega’s in het bestuur van dat land maken het helemaal bont. Hun schepen zinken niet, hun soldaten sneuvelen niet, ze zijn niet verantwoordelijk voor de bombardementen op ziekenhuizen en woonwijken en toch staat Oekraïene in brand, ook de schuilkelders, de flats en de ziekenhuizen. Eerst waren het Homs en Aleppo waar zij het niet gedaan hadden, nu in Marioepol en Charkov niet.
De publieke ruimte staat bol van woorden, maar wat zeggen ze nu werkelijk? ’t Is bitter om dit te moeten constateren, maar soms betekenen woorden niets meer. Alleen maar dat je weet dat er iemand praat. Maar wat er gezegd wordt, heeft maar weinig meer met de werkelijkheid te maken. Dat is niet goed voor je vertrouwen in publieke instanties.
De publieke ruimte staat bol van woorden, maar wat zeggen ze nu werkelijk?
Maar helaas, helaas, ook je persoonlijke ruimte dreigt vol te lopen met lege woorden. De verkoper belooft je dat zijn product geweldig is, maar eenmaal thuis valt dit nogal tegen. De geluidsoverlast die het vliegveld van Lelystad zal geven valt helemaal binnen de normen, totdat iemand de normen thuis eens gaat narekenen en de berekening toch niet blijkt te kloppen. Is het een vergissing of creatief rekenen? Je buurman komt zijn belofte alweer niet na om de dakgoot schoon te maken die tussen jullie huizen loopt. Het ergste is dat je er zelf ook in de vervuiling van de ruimte met legn woorden betrokken bent. Te vaak blijven jouw woorden ook maar woorden en kom je niet na wat je beloofd hebt.
Na verloop van tijd kun je het gewicht van al die loze woorden niet meer verdragen. Een hele groep mensen is inmiddels woedend: ze voelen zich bedonderd en zijn het vertrouwen helemaal kwijt. Het zou beter zijn wanneer we er de komende maanden maar eens het zwijgen toe deden. Als woorden vaak toch niet meer betekenen.
Wat dit betreft is deze geschiedenis van Abram in Genesis 12 een verademing.
Wat dit betreft is deze geschiedenis van Abram in Genesis 12 een verademing. Ook daar klinken grote woorden. De kinderloze Abram zal een gigantisch nageslacht krijgen, wereldberoemd worden, ja zelfs een rolvoorbeeld worden voor heel veel medemensen. Maar Abram beschouwt dit niet als loze woorden, maar schat ze op waarde en doet gewoon wat er gezegd wordt. Hij vertrouwt op deze woorden alsof geen reden is daaraan te twijfelen en hij gaat ervan uit dat zal gebeuren wat er door God gezegd wordt.
Wat geeft hem dat vertrouwen? En wat heeft ijs daarmee te maken? Bekijk de dienst nog eens of beluister de preek.
