Met de oorlog in Oekraïne zijn we bijna naadloos van de ene crisis in de andere gerold. Voor de ouderen onder ons moet dit voelen als de jaren dertig van de vorige eeuw, toen Hitler-Duitsland Europa zijn macht deed voelen. Maar de ene tijd is de andere niet, wat zich in die jaren nog als diplomatieke machtspolitiek liet zien, wordt nu zichtbaar in rauw, niets-en niemand ontziend oorlogsgeweld. Iedereen in Europa is wakker geschrokken uit de droom van ‘de oorlog is altijd ergens anders op de wereld’ en die van ‘de vrede die maar niet op kan’.
De terreur van de dictator Poetin, de beelden van het geweld van de oorlog en de angst en nood van de medemensen die daarin vast zitten, raken vermengd met onze gedachten in de veertigdagentijd.Het lijden dat we nu voor ons zien duwt ons in de richting van een diepere ervaring van de ‘lijdenstijd, zoals deze periode ook wel genoemd wordt.
Maar niet alleen het lijden voelen we mee, maar ook de hoop gloeit op in onze harten en wordt sterker. De lijdenstijd kwam tot een einde toen de Heer Jezus opstond uit de dood. Zo zal ook deze ‘lijdensperiode’ van onze wereldgeschiedenis niet eindeloos zijn en eindeloos doorduren. Daar komt een abrupt einde aan als onze Heer terugkomt en ook de rest van de mensheid terugkeert uit het dodenrijk. Wat in vredestijd een mooie gedachte is, maar niet zo noodzakelijk voelt, kunnen we nu werkelijk meevoelen. De vrede en veiligheid van onze wereld zijn niet veilig totdat de Heer terugkomt. De woorden van Paulus gaan ineens weer meer spreken: “Dit weet ik zeker: hoe zwaar ons lijden ook wordt, het brengt het eeuwige leven niet in gevaar.” (Rom. 8:18 BGT). Niemand verlangt naar een donkere periode, maar deze heeft ook een positief gevolg: in zo’n tijd is het licht sterker en helderder zichtbaar. Het lijden verdiept zich, maar onze hoop wordt hoger.
