De Kerst en de jaarwisseling komen heel snel dichterbij. Zondag is het alweer de tweede adventszondag. Het aantal besmettingen en de maatregelen als gevolg daarvan, maken het moeilijk om de vieringen die bij Kerst en Oud & Nieuw horen voor te bereiden. Immers we weten niet goed wat dan onze mogelijkheden zijn.
Er begint zich de afgelopen week langzamerhand wel een beeld te vormen. We hopen een korte bijeenkomst op Kerstavond te kunnen houden. Tussen 19:00 en 20:00 uur, zodat er ook kinderen bij kunnen zijn. Een deel zal zich binnen afspelen en een deel buiten rondom een warm vuur en alles wat daarbij hoort. Op zondagmorgen, Tweede Kerstdag!, volgt dan onze Kerstdienst. Hoeveel zich van deze dienst ‘onplace’ (in de kerk) en ‘online’ afspeelt zal afhangen van de situatie dan. Maar beide samenkomsten hebben zowel een onplace als online deel. Graag vragen we jullie medewerking bij die samenkomsten. In deze nieuwsbrief kun je er meer over lezen.
Nu we voor de vierde keer noodgedwongen een stap terug moeten zetten, beginnen we elkaar wel te missen. Nog voordat we elkaar weer eens allemaal ontmoet hadden, raken we alweer uit elkaars beeld. Hou houdt je elkaar vast in deze omstandigheden? Velen die ik de afgelopen maanden sprak voelen dat ze ook gevoelsmatig op grotere afstand van onze gemeente gekomen zijn. Daar kunnen we allerlei verklaringen voor bedenken. Nuchter feit is, denk ik, dat als we elkaars leven niet meer delen, je ook het zicht op elkaar verliest. In zekere zin beleef je je leven, met al zijn ups en downs, alleen. In deze tijd wordt er in onze gemeente enorm met elkaar meegeleefd, maar het warme eenrichtingsverkeer van de betrokkenheid kan de bloedwarme ontmoeting van broers en zussen, het samenkomen, het samen zingen en samen bidden eenvoudig niet vervangen.
We hebben het al veel vaker opgemerkt: het wordt ons in deze periode wel duidelijk hoe waardevol onze ontmoetingen eigenlijk zijn. Meer dan ooit is dat een reden om, zodra het weer kan, vol op deze ontmoetingen in te zetten.
Tijdens mijn studieverlof in de zomer schreef ik een klein boekje met de titel: “Achtergebleven. Voor de naasten van kerkverlaters”. Dat gaat over een ander gemis dat velen onder ons met zich meedragen. Ook zoiets dat we meestal niet meer elkaar delen. Waarom eigenlijk niet? Is het schaamte, gelatenheid of weten we niet hoe we daarin iets voor elkaar kunnen betekenen? Zijn we bang om iets verkeerds te zeggen? Hoe dan ook, ik weet dat veel gemeenteleden alleen door het leven gaan met dit gemis. Dat maakt deze pijnlijke last zwaarder en heeft misschien zelfs wel het gevolg dat we ons hier te snel bij neerleggen en niet doen wat voor de hand ligt.
Het is mijn voornemen een serie gespreksavonden voor de naasten van kerkverlaters te organiseren. Maar dat gaat moeilijk in deze periode. De situatie rondom COVID laat het nu niet toe. Maar wie dat wil kan zich al wel op deze gesprekken voorbereiden. Daarom bied ik mijn boekje nu al als PDF aan voor ieder die het wil lezen. Dit is in de eerste plaats voor mensen in onze gemeente bedoeld. Maar ook niet-gemeenteleden die dit lezen mogen hun belangstelling aan mij kenbaar maken. Wie weet wat er -bij voldoende belangstelling georganiseerd kan worden.
Ben je geïnteresseerd en wil je eens kijken of het iets voor je is? Hieronder kun je het eerste hoofdstuk downloaden. Wil je de rest ook lezen? Stuur me dan een mail, dan stuur ik je de volledige PDF per ommegaande.
Ik wens jullie een gezegende zondag en vervolg van de week toe.
