Op een dag is het gewoon helemaal op.
De muziek klinkt, maar jij kunt niet meer zingen.
Er is behoefte aan jouw medewerking, maar jij kunt het niet meer opbrengen.
‘t Zou goed zijn om de woorden van God te lezen,
de Bijbel ligt al open maar kunt er niet meer toe komen.
Ergens diep in jezelf zou je wel anders willen,
maar het ontbreekt je eenvoudig aan energie.
Je bent als een waxinelichtje waarvan de waxine op is en de vlam niet meer brand.
Je ziet alleen nog het rookpluimpje waaraante zien is dat het eerder anders was:
hoe mooi je brandde.
Maar dat is nu voorbij.
Hoe je het ook probeert, je krijgt het vlammetje niet meer aan.
Je bent uitgebrand.
Hoe graag je ook licht wilt, het blijft donker.
Wat nu?
…
Wat doe je als het donker sterker is dan het licht?
Je eigenlijk bang voor het donker bent, maar je er niet meer aan kunt ontworstelen?
Wie steekt jouw vlam weer aan, als je je akelig voelt en koud?
Of gaat dat eenvoudig niet meer en moet je nu maar aan het donker wennen?

Elia leefde letterlijk op de toppen van zijn geloof.
Er was een droogte geweest, maar hij schuilde bij de Heer en die sleepte hem er gewoon doorheen.
Ze hadden hem willen doden, maar niemand had hem kunnen vinden.
Hij had juist het leven weer zien terugkeren waar dat onmogelijk leek.
Het had gevlamd in zijn leven, ze hadden het uitgeschreeuwd: ‘de Heer is God!’
En daarna had het gestortregend: haast ongelooflijk zo opeens.
En hij was zo vol van de kracht van de Geest geweest,
dat hij had gelopen zoals hij nog nooit gelopen had.
Maar van het de ene dag op de andere, ging het licht bij de profeet uit.
Hoe zo?
Hoe nu verder?
Afgelopen zondag volgden we Elia op zijn route het dal in. De dienst is hier (lezing en preek vanaf -1:16 uur) nog eens te zien en de preek is hier nog eens te beluisteren.