Twee dagen geleden zag ik een vliegtuig in de blauwe lucht.
Ik realiseerde me dat het een heel tijdje geleden was dat ik dit bewust waargenomen had.
Gisteren zal ik er alweer een. Jammer vond ik dat!
Van mij hoeft dat niet weer terug te komen.

Ja, ik weet wel dat het echt crisis is.
Dat velen daaronder lijden: lichamelijk, geestelijk en financieel.
Ook dat ik deze woorden type op een toetsenbord dat ooit eens met een vliegtuig ingevlogen is.
Het belang van de luchtvaart voor ons leven zie ik wel.

Op geen enkele manier wil ik de crisis romantiseren.
Maar ze laat ons wel iets zien.
Namelijk dat we met elkaar best een hoge prijs betalen voor onze verworvenheden.
Een prijs die meestal niet in geld uitgedrukt wordt in onze economische plannen.
Het is lang geleden dat onze luchten zich zo blauw toonden;
dat ik in alle rust nu eens alleen de vogelgeluiden hoorde, zonder storende achtergrondgeluiden; dat de lente zich zo mooi en teer en groen toonde tegen de achtergrond van de intens blauwe lucht en dat er de ‘ruimte’ was om dit ook echt tot me door te laten dringen.
De crisis mag van mij wel stoppen, maar het oude normaal hoeft van mij niet terug te komen.
En het nieuwe normaal hoeft van mij geen 1,5 meter samenleving te zijn. Dat is niet normaal maar een noodmaatregel, die we wel moeten volgen om onszelf en onze medemensen te beschermen tegen het virus. Dat heb ik er wel voor over. Maar laat dit niet het ‘nieuwe normaal zijn’. Beroofd te zijn van elkaars gezelschap is ook een hoge prijs die we nu voor onze gezondheid betalen.

Het nieuwe normaal is wat mij betreft een samenleving met intens blauwe luchten en daarvoor helder afgetekend het tere, intense, groen van de lente met daaronder de jubelende soundtrack van zingende vogels. En wij daar dan middenin met ruimte en rust genoeg om er intens van te kunnen genieten. Laat dat het blijvende gevolg van deze crisis zijn.

De komende week gaan we op weg naar Pinksteren.
Alweer anders dan we ons eerder hadden kunnen voorstellen. Niet samen met de andere kerken op ‘t Weitje zoals in de andere jaren en noodgedwongen ook verder van elkaar af dat we fijn vinden. Sommigen van ons met zorgen over hun gezondheid en die van hun naasten, over hun bedrijf en hun baan. Anderen die rouwen en voor altijd tegen een ander leven aankijken.
En het gaat allemaal nog veel langer duren, we kijken nog tegen een hele weg aan.

Maar als ik mij het Koninkrijk van God voorstel is dat met die intens blauwe luchten, het tere groen en de rust, ruimte en overvloed om hiervan te kunnen genieten. Het zijn voor mij de beelden die je in Psalm 23 tegenkomt. Zoals dit schaap dat ik gisteren op de dijk zag lopen: hij verdwijnt bijna in zijn ‘groene weiden’; het kan niet op.
Voor mij hebben Psalm 23 en Hemelvaart alles met elkaar te maken, maar daar kom ik zondag graag op terug!

Wie de preek nog eens wil lezen kan dat hier doen. De dienst is hier terug te zien.