De bewoners van Noord-India kunnen voor het eerst in decennia het Himalayagebergte weer zien. De lucht is zo schoon dat dit nu kan. Ook wij genieten van de mooiste luchten, overdag en ’s nachts, sinds jaren: geen vliegtuigsporen en geen vervuiling. Ook een groot deel van de enorme activiteit op onze wegen valt weg. Daardoor is het veel stiller om ons heen.
Veel van onze menselijke activiteit is tot stilstand gekomen en dat begint ons best lang te vallen. Hoe lang kunnen we dit volhouden, zeker als we niet echt kunnen zien wanneer dit afgelopen zal zijn. Niet alleen mentaal, maar ook financieel is het voor velen benard. En degenen die ‘aan het front’ staan in de gezondheidszorg raken lichamelijk en geestelijk uitgeput.
En toch, je hoeft maar een paar stappen buiten de deur te zetten en je ziet dat alle andere processen rustig doorgaan. Gestaag maar zeker worden de bomen groener en de vogels weer ‘vrijer’ in de ruimte die er nu is. En de Tulpenroute Flevoland is geannuleerd door de organisatie (begrijpelijk), maar de tulpen komen wel gewoon op en laten zich toch door ons bewonderen.
Het rustige ritme waarmee de natuurlijke processen om ons heen doorgaan treft me. Het neemt me mee in een kalmer levensgevoel. Buiten in de polder daalt er een vreemde kalmte op me neer.
Het doet me denken aan het sabbatsjaar waarover je in Leviticus 25 leest. De Heer wil dat alle menselijke activiteit tot stilstand komt: een jaar van volstrekte rust voor het land. Je eet van wat ‘vanzelf’ opkomt. En daar kun je op overleven. Het opent ons de ogen ervoor dat we niet zo onmisbaar zijn als we soms denken. We beseffen dat we in de jaren dat we ons wel druk maken om de productie de gewassen ook ‘vanzelf’ opkomen. Of eigenlijk ‘niet vanzelf’ natuurlijk, de Heer regeert in zijn eigen rustige ritme de wereld om ons heen, maar dat merk je meestal niet zo op. Pas als we persoonlijk stilvallen wordt zichtbaar dat we niet zo nodig zijn voor het functioneren van onze planeet als we zelf vaak denken. Integendeel: het is soms beter dat wij even niets ondernemen: de lucht klaart op en de rust keert weer.
Natuurlijk is dat niet het einde van onze zorgen: van sommige zaken vraag je je echt af hoe lang het nog zo kan duren. En toch als ik zo om me heen kijk, stelt het rustige ritme waarmee veel toch gewoon doorgaat me op mijn gemak. Het doet me beseffen: het hangt ook niet allemaal van ons af! Onze aarde en allen die erop wonen zijn immers van de Heer. Hij vergeet ons niet, net zoals in de andere jaren!
