‘1 juni!’ Perplex zit ik naar het beeldscherm te kijken. Dat we Pasen niet samen zullen vieren, daarmee had ik al rekening gehouden, maar hiermee is zelfs een Pinksterviering dit jaar niet mogelijk. Dat zouden we samen met de anderen kerken vieren. Vlak na de persconferentie gaan we met een deel van de werkgroep vergaderen.
Als de bekende gezichten op het beeldscherm zichtbaar zijn (we vergaderen in Teams), kunnen we maar één besluit nemen: ‘zoals wij het bedacht hebben kan de Pinksterviering op ’t Weitje beslist niet doorgaan’. Iedereen is teleurgesteld, maar we zien zo geen mogelijkheid. We filosoferen nog wat over een onlinegroet van ons allemaal in onze online Pinksterdiensten. Dat is natuurlijk niet zoiets als elkaar op een zonnige pinksterdag ontmoeten op het ’t Weitje, maar op deze online-Pinksterzondag proberen we toch inhoud te geven aan de verbondenheid die we als kerken in Ermelo voelen. Een beetje aangeslagen nemen we afscheid van elkaar.
Intussen vraag ik me af hoe we in deze periode als gemeente verder gaan. Hoe houden we elkaar vast? Hoe geven we eventuele online-vieringen zo vorm dat er meer gemeenteleden bij betrokken zijn? Hoe vieren we de Stille Week? Hoe Pinksteren?
Vanmorgen lees ik de tekst voor de komende zondag over het ‘huis op de rots’ (Mat. 7, 24-8,1). Het dringt tot me door dat ik nu houvast moet gaan zoeken bij wat er niet verandert: onze God en alles waar Hij voor staat. Ja, laat ik daar maar op steunen, dat komt het ook in deze tijd toch goed.
