Zo zaten we zondagmorgen met elkaar te ontbijten, leuk was dat! ’t Lijkt alleen veel langer geleden. Als een droom die je in de loop van de dag weer aan het vergeten bent.
Even later die zondagmorgen begon ik mijn preek ook met een droom. Het zou jammer zijn als ook die weer vergeten werd (ik zou dat in ieder geval jammer vinden). Vandaar voor jullie en voor de mensen die er niet waren hieronder nog eens mijn droom voor de gemeente.

Droom…

Hoe zou onze gemeente er over vijf jaar uitzien?
Vanuit de Molenweg -waar ik met de fiets uitkom-  kan ik het bord al zien: ‘Welkom in de Bron’. Leuk leek ons die naam: ‘De bron aan de van Beekweg.’
De kleuren zijn hetzelfde als die op de website van onze gemeente. Daar kun je ook lezen dat iedereen vanaf 10.00 uur uitgenodigd wordt voor koffie, een gesprek, persoonlijk gebed, de dienst en de maaltijd na de dienst. Daar komen gemeenteleden op af, maar ook anderen.

Voor het kerkgebouw aan de Van Beekweg staan de eerste mensen al met elkaar te praten. Blij om elkaar te zien, begroeten we elkaar met een handdruk. Dat is zo de gewoonte geworden.
Bij de deur krijg ik een hand van Femke Hop, de gastvrouw van deze zondag. In de hal is het een drukte van belang. Ouderling Lotte Van Voornveld zie ik nog net een slok van haar Caramel Light Frappucino nemen.

Het is wel ruimer geworden sinds de hal bij de kerkruimte getrokken is. Die is nu ingericht met zitjes en statafels. De keuken, met uitgifteluiken aan alle kanten, is het kloppend hart van het kerkrestaurant. Daar zwaait Thijs van Til de scepter als chef van de vrijwilligersploeg. Het restaurant is iedere zondag open, en ook nog op een aantal avonden in de week. Met menu’s van Thijs, gerund door vrijwilligers.
Een heel stel gemeenteleden eten er wel een keertje in de week.
Vandaag zijn ze al bezig met de lichte lunch voor tussen de middag. Op zondag eten er altijd gasten met onze gemeente mee.

De deur naar de Stilteruimte is nog dicht, daar zit een groep gemeenteleden te bidden voor de dienst. Op het podium spelen de muzikanten zich warm voor de dienst. Rieke de Vries is aan het inzingen.
De technische ploeg regelt het geluid en licht in. Deze zondag zingen we Engelse Hyms. Volgende week weer een andere muziekstijl, dat wisselen we af.

Op het scherm in de hal zie ik het programma voor de week. Er zijn veel activiteiten in ons gebouw. We hebben nu een eigen bibliotheek en studieruimte met een stel computers,
daar kun je door de week altijd terecht. Daar kun je ook cursussen volgen die er ’s avonds zijn: een gavencursus en een groepsleidersinstructie en zo. Het cursusaanbod is heel divers en wisselt steeds. En zijn ook filmavonden.
De gemeente bestaat nu uit kleine groepen van gemeenteleden op huiskamergrootte die bij elkaar buurt wonen. Ook de jongeren hebben hun eigen kleine groepen die regelmatig bij elkaar komen. De meeste groepen eten iedere week wel een keer met elkaar, om daarna het weekthema vanuit de bijbel te bespreken, hun leven te delen, te praten en te bidden. Regelmatig  gaan ze er ook samen op uit.

’s Avonds is het gebouw nu de hele week open en ook op verschillende dagdelen is het gewoon open. Want dan is er van alles te doen: vergaderingen van allerlei werkgroepen, schuldhulpverlening, een pastoraal spreekuur, koffieochtenden, muziekrepetities, gebedsbijeenkomsten voor verschillende thema’s. Maar ook kun je er rustig voor je zelf zitten, lezen en bidden en mediteren in de Stilteruimte.

Ons kerkgebouw is van een gebouw vooral voor de kerkdiensten veranderd in het ‘huis van de gemeente’, waar altijd wat te doen is. Daar kunnen gemeenteleden ook hun contacten uit de buurt ontvangen. In de koffiehoek kun je nl. gezellig zitten.
Als gemeenteleden zien wel elkaar graag, want we vinden het fijn om bij elkaar terecht te kunnen. We doen nog veel meer samen dan vijf jaar geleden.
Maar dat betekent ook dat we als het even kan wat ons dwars zit met elkaar proberen op te lossen. Alleen dan kunnen we immers een zegen voor elkaar zijn, niet als ons nog wat in de weg blijft zitten.  Hoe verschillend we soms ook denken, want dat blijft. Maar als het gaat om samen christen-zijn zijn we eensgezind. We willen elkaar helpen als christen te leven, daarbij moet we elkaar kunnen accepteren.

In Ermelo kent iedereen ons, ons gebouw is een bekende plek waar veel mensen komen. Ook mensen uit de buurt. Die komen ’s zondags soms wel koffiedrinken, maar niet in de dienst.  Maar ja ze horen toch een beetje bij ons. We hopen nog steeds dat ze ook een keer in de dienst komen, maar we hebben in ieder geval goed contact met de buurt.

Nou ik stop maar even, genoeg gedroomd. Wat vind je hier nu van? Kun je je voorstellen dat wij zo met elkaar zouden leven?