Jongeren stappen zondags een wereld in waar ze liederen zingen uit een andere tijd met verouderd taalgebruik. Er is geen contact met de mensen onderling, alleen eenzijdige communicatie vanuit de voorganger. De preken zijn lang en moeilijk te volgen en hebben voor jongeren weinig raakvlakken met wat ze maandag tot zaterdag meemaken. Er ontbreken visuele middelen en sociale media. Stuk voor stuk elementen die jongeren in hun gewone leven constant gebruiken. En dus wordt het kiezen: of in alle eerlijkheid tegen jongeren zeggen dat de diensten niet voor hen zijn – of je diensten gaan aanpakken en tegen het licht gaan houden.
Dit is een citaat uit een artikel dat op het Internet verscheen, geschreven door Martijn Dekker, jongerenwerker bij De Rank (de vrijgemaakte kerk) in Zuidhorn. Hij geeft toe dat zijn citaat misschien wat sterk geformuleerd is, maar vermoedt wel dat veel jongeren afhaken bij onze erediensten. Want op deze manier past het gewoon niet bij jongeren die bij een generatie horen die ‘snel. slim en sociaal’ is, d.w.z. geen lange verhalen verdraagt, veel van de wereld ziet en meemaakt en gewend is ervaringen uit te wisselen. Allemaal kenmerken die voor een gemiddelde kerkdienst niet zo opgaan (het hele artikel is hier te lezen)
Zou dit nu ook voor onze kerkdiensten gelden? Als ik zo om me heen kijk, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat dit ons ook niet voorbij gaat. Regelmatig zie ik jongeren helemaal niet en even regelmatig zie ik jongeren die voor mij gevoel met iets anders bezig zijn. Niet alleen de jongeren, overigens! En dat is niet gek, de leefwereld van de jongeren is ook die van ons.
De reden dat ik er jullie aandacht voor vraag is niet dat een discussie wil beginnen of dit nu klopt of niet. Er zijn vast wel een aantal jongeren te vinden die die niet zo vinden. Maar al wat langer heb ik last van een gevoel van ongerustheid dat maar niet weg wil. Voor mijn gevoel zou dit voor méér van de jongeren best eens wél kunnen opgaan. En soms krijg ik ook signalen van ouders die zich zorgen maken over hun kinderen.
Mijn vraag aan jullie is eigenlijk: durven we door de bril van Martijn Dekker naar onze kerkdiensten te kijken? Durven we na te gaan of daar ook bij ons problemen liggen? Daar is moed voor nodig. Want als we tot de overtuiging zouden komen, dat dit ook voor ons een probleem is, dan moeten we er mee aan het werk! We kunnen dan niet meer doen alsof er niets aan de hand is.
Maar wat is erger? De ongerustheid negeren en ‘niet naar de dokter gaan’ lijkt op het eerste gezicht minder ingrijpend. Maar wat als straks zou blijken dat er ‘wel wat aan de hand is, maar dat het te laat is om er dan nog iets aan te doen!’
Dan zou je toch willen dat je er eerder aandacht aan gegeven had.
