 |
| “in zijn ogen zie je vóór alles de anderen…” |
Glimlachend vertelden ze me hun boodschap. ‘Wel een beetje vervelend dat we u voor een voldongen feit zetten.’ Maar ja, ze hadden het wel helemaal gevonden in die andere gemeente. Of ze de Heer Jezus dan niet meer herkenden in onze gemeente, vroeg ik. Jawel hoor, zeker, de gemeente had ook veel voor hun betekend, maar nu liep hun weg verder in die nieuwe gemeente. Ze waren er eigenlijk wel zeker van dat God ook wilde dat ze nu dáár heen zouden gaan. ‘Maar in die gemeente waar jullie heen gaan is alles al, zijn jullie gaven dan niet meer op zijn plaats in onze gemeente?’ , probeerde ik nog. Nee hoor, voor hun persoonlijke geloofsontwikkeling moesten ze nu ergens anders heen.
Afgelopen dinsdag las ik het in het Nederlands Dagblad het artikel over het teruglopende bezoek aan de ’tweede dienst’. Daarin wordt Stefan Paas geciteerd. Hij zei onlangs dat “het zwaartepunt van het geloofsleven verschuift weg van het collectieve en naar de persoonlijke pelgrimage.” Toen ik het las, kwam bijna onmiddellijk de herinnering aan dit gesprek weer naar boven. Verslagen ben ik destijds na dit afscheid naar huis gereden. Dat zat – zo merkte ik- dieper dan het afscheid zelf. Het heeft even geduurd voor ik dit onder woorden kon brengen.
Hun geloven was zo persoonlijk geworden dat vele anderen er uit verdwenen waren. Hun oude gemeente werd bijna glimlachend achtergelaten op weg naar een andere – voor hen veelbelovender – gemeente. In plaats van de anderen zag je in hun ogen vooral de weerspiegeling van hen zelf: ‘eigen ontwikkeling’ en ‘onze persoonlijke weg’. Die zinnen komen uit een heel andere bron dan: Als ik, jullie Heer en jullie meester, je voeten gewassen heb, moet je ook elkaars voeten wassen. (Joh 13:14) In zijn ogen zie je vóór alles de anderen. Zijn apostelen geven dit ‘dienen’ weer aan anderen door. Maar in hun ogen werden vooral zij zelf zichtbaar. Onthutsend vond ik dat, je lijkt dezelfde taal te spreken, maar bent in feite vreemden voor elkaar geworden. Je begrijpt nog wat er gezegd is, maar je ‘verstaat’ het niet meer. Belangrijke woorden zijn vervangen door andere. ‘Dienen’ door ‘persoonlijke ontwikkeling’ en ‘dé weg’ door ‘mijn weg’.
En je wordt bang dat het in dit geloven wel eens veel meer om het ‘zelf’ dat om ‘Christus’ zou kunnen draaien.
Met de ‘anderen’ lijkt de bestemming er uit verdwenen.
De verschuiving die Paas constateert maakt me dus niet alleen maar blij, maar ook bezorgd. Jazeker, het collectieve geloven kan een gevangenis worden waarin het hele geloven draait om wat de ‘anderen er van vinden’. Je kunt niet geloven om ‘de anderen’. Op de duur haak je af. Dat zie ik om me heen gebeuren. Maar als ‘collectief’ vervangen wordt door dit ‘al te persoonlijke’ dan is het of de ‘brullende leeuw’ vervangen wordt door ‘een sluipende tijger’. Het gevaar is nog steeds dodelijk, maar je hoort het niet meer aankomen en zo is het eigenlijk nog veel gevaarlijker.
Het is mijn wens dat we als gelovigen niet allen groeien in het dienen van Christus, maar tegelijkertijd ook in het dienen van elkaar. En dat de persoonlijke kennis van Christus zich verdiept in de persoonlijke omgang met elkaar en de ontdekking dat we samen op weg zijn naar het Koninkrijk.
Als de verschuiving naar het persoonlijke dit inhoudt dan gaan we een jaar vol heil en zegen tegemoet.
fordyficWaar gaat het in de kerk om? Het kunnen onderscheiden van zaken is heel lastig. Al te snel worden zaken tegenover elkaar gesteld. Individualisme, groepdgedrag. Wanneer het collectieve minder is, wil het niet altijd zeggen, dat het individualisme dan meer geworden is. Het is maar de vraag of het collectieve boven aan moet staan. Wat wel boven aan staat is: de liefde. Maar dit duit niet automatisch op collectief. Waar gaat het om in de kerk? Belangrijk is het volgende tekstgedeelte uit Efeziërs 3:10 Zo zal nu door de kerk de wijsheid van God in al haar schakeringen bekend worden aan alle vorsten en heersers in de hemelsferen, 11 naar het eeuwenoude plan dat hij heeft verwezenlijkt in Christus Jezus, onze Heer, 12 in wie wij vrijelijk toegang hebben tot God, vol vertrouwen door ons geloof in hem. 13 Ik vraag u dan ook de moed niet te verliezen wanneer ik lijd omwille van u, want daaraan kunt u eer ontlenen. 14 Daarom buig ik mijn knieën voor de Vader, 15 die de vader is van elke gemeenschap in de hemelsferen en op aarde. 16 Moge hij vanuit zijn rijke luister uw innerlijke wezen kracht en sterkte schenken door zijn Geest, 17 zodat door uw geloof Christus kan gaan wonen in uw hart, en u geworteld en gegrondvest blijft in de liefde. 18 Dan zult u met alle heiligen de lengte en de breedte, de hoogte en de diepte kunnen begrijpen, 19 ja de liefde van Christus kennen die alle kennis te boven gaat, opdat u zult volstromen met Gods volkomenheid. Einde citaat. Ik denk, dat het in de eerste plaats gaat om het feit, dat God ons persoonlijk uitgekozen heeft, dat Hij ons persoonlijk roept en dat we persoonlijk, in alle eerbied en ontzag onze knieen daadwerkelijk buigen. Dat we zoek naar Zijn gaven, ons open stellen voor het ontvangen ervan. Deze gaven , die God aan personen uitdeelt, zijn altijd ten behoeve van de gemeenschap. Het dienen van elkaarbegint dus bij het dienen van God zelf. Door ons geloof in Jezus en het dienen van Hem, maakt Hij ons tot leerlingen, die de voeten willen wassen zoals Hij zelf gedaan heeft.Ik denk, dat er een groot gevaar schuilt waneer we al te zeer het collectieve als uitgangspunt nemen. Een persoonlijke toewijding aan Hem en het luisteren naar Hem wanneer Hij zegt: Volg Mij!. Dat is het begin.GroetenWouter Kokee
Dag Wout,Veel heil en zegen in 2011!Nee tegenstellingen maken is al te gemakkelijk. Maar het lijkt me wel goed tegenstellingen te benoemen die er zijn. En dan meen ik met Stefan Paas een beweging te zien naar de individuele geloofsbelevenis toe die volgens mij in strijd dreigt te komen met de gemeenschap van de mensen met God en met elkaar. Maar onze God is nu net 'de vader van alle gemeenschap…' zoals je citeert. Ontwikkeling van persoonlijke gaven die de gemeenschap afbreekt gaat m.i. in tegen de bedoeling van onze verlossing. Onze bestemming is toch dat Hij 'alles is in ons allen'(Col 3,11). Liefde is 'samen toegroeien naar de God van het Koninkrijk'. Het lijkt me daarom belangrijk alert te blijven dat de aandacht voor persoonlijke geloofsontwikkeling niet ten koste gaat van de gemeenschap met elkaar. Dat is spannend maar wel nodig. Ze kunnen niet zonder elkaar. Zoals de gaven van de Geest niet kunnen zonder de vruchten van de Geest.Als die twee losraken van elkaar verliest die ontwikkeling z'n bestemming en schiet het zijn doel voorbij! En dat zou eeuwig zonde zijn.hartelijke groet,Wieb
Beste Wieb,Citaat van jou: "Ontwikkeling van persoonlijke gaven die de gemeenschap afbreekt gaat m.i. in tegen de bedoeling van onze verlossing". einde citaat. De (tegen)stelling, die je hier maakt kan voorkomen, maar is zeker niet altijd op deze manier aanwezig. Ik merk, dat vaak dit wel als argument gebruikt wordt in kranten en kerkelijke commentaren tegen evangelische invloeden. Maar ik spreek over een relatie, die de Here zoekt met mensen, die Hij persoon voor persoon bedoelt heeft om voor Hem te leven. Door zo'n relatie onstaat er een open verbinding, waardoor de Geest kan werken. Zonder een persoonlijke toewijding, bekering, overgave, gebed en aanbidding kan zo'n relatie niet groeien. Met deze groei komen vruchten mee, inderdaad: ten bate van de gemeente en vanuit daar naar buiten toe. Het begin is bij de Here God zelf, Hij roept ons. Dan kunnen wij aan deze roep gehoor geven en naar Hem luisteren, vervolgens komt er geloof, overgave en groei en kan Christus in je hart woning maken. In al deze fases hebben we elkaar nodig. Ik denk , dat het goed is wanneer ieder bij zich zelf al deze stappen eens doorloopt en zich afvraagt waar hij of zij staat. Spreek met elkaar hierover straks ook tijdens het Feest van Genade. GroetenWouter