Wanneer ik zaterdag even beneden kom om iets te drinken, attendeert Annet (mijn vrouw) mij op een artikel in de bijlage van het ND over een ’theologisch student die volle kerken trekt’ .Op dat moment lang niet fit, besluit ik het er maar even bij te laten en duik maar weer in bed.

Twee dagen later komt het dan toch van en met stijgende verbazing lees ik het interview met David Heek, een theologiestudent met preekconsent in de Vrijgemaakte Kerk. Hij trekt volle kerken, zoals ook mijn neef – die hem al eens gehoord heeft- me die avond verzekerd. Maar hij wordt zeer waarschijnlijk geen dominee.

Hij gebruikt graag duidelijke taal, zo blijkt me al snel. “De GKv zijn passé, lees ik en: “ik bespeur een gebrek aan gemeenschap, we houden niet van elkaar, we bidden niet voor elkaar. Ik bespeur kleingeloof in de dingen die God kan doen en formalisme.” De stelling “God kan niets beginnen met zeikerds”, komt hem op de kritiek van de classis te staan.

Met gemengde gevoelens leg ik het artikel aan de kant. Dit slaat ook op ons: voor GKv kan ik ook NGK, CGK… of een andere gevestigde kerk invullen, begrijp ik wel van hem. En wat hij beschrijft herken ik ook: kerken zijn vaak nog zover van hun doel vandaan. Ze zouden bakens voor zinzoekers moeten zijn, warme herbergen voor eenzame zwervers, maar blijken dan bastions te zijn met zwaar verdedigde poorten. Wie van buiten naderen en niet als vriend herkend worden lopen het risico met gloeiend hete pek overgoten te worden. En het binnenklimaat is veel te vaak nog ook helemaal niet fris. O ik herken het zo, zo verontwaardigd ben ik ook vaak geweest. Ja hij heeft iets van een profeet, inderdaad: ‘Amos uit Spakenburg’.
Maar als ik vervolgens lees “maar het heeft geen zin om het gevecht aan te gaan met een kerkelijke cultuur die volgens hem niet zal overleven”, denk ik verontwaardigd: wat is dat nou voor profeet!  Hij gaat er vandoor! En in gedachten zie ik zijn voorganger Jona te scheep gaan vanuit de haven van Spakenburg. En zo denken de jongeren die ik hier ’s avonds over spreek er ook over, merk ik. Hij heeft een punt, maar wat heeft het zo voor zin?

Heel anders ervaar ik de volgende avond Arie de Rover: “Het gaat er niet om wat we doen, maar wie we zijn voor God”. We zijn in de grote auto van Gerbrand van Elten door het aardedonker over smalle weggetjes ergens midden in het Groene Hart’ aangekomen. Arie ontvangt ons in het pas gerenoveerde retraitecentrum ‘Renovita’ ergens bij Bleskensgraaf. We zijn als projectteam van het ‘Feest van Genade’ naar hem toe gereden om met hem te overleggen over de toerustingsavonden die hij komend voorjaar voor onze gespreksleiders zal houden. Maar méér dan dat hij het uitlegt, laat hij ons zien wat genade betekent. De Rover is werkelijk bezeten van genade en hij heeft ontdekt dat wij als kerken ons daarin nog veel meer in kunnen verdiepen. “Genade blijft in kerken vaak oppervlakkig.”Dan is het goedkope genade” “Genade wordt pas genade voor je, als het je werkelijk van binnen raakt.” Het moet op dat diepe niveau binnenin bij je plaatsvinden.”.

We zitten ademloos naar hem te luisteren. Hij ziet even scherp als David Heek. Maar op een vriendelijke en indringende manier probeert hij ons genade te laten ervaren. En hij laat ons vervolgens niet met de boodschap achter, maar hij blijft bij ons en spreekt met ons door om ons tot de ervaring van genade te brengen. En hij wil ook graag nog eens naar onze gemeente toekomen om het ons allemaal te laten zien.
Een groot verschil met de profeet uit Spakenburg.

Voor een indruk van Arie zie de video boven…
Voor het interview met David zie artikel in het ND