Het maken van een enquête is een vak apart, je doet dat niet even zomaar. Wil je iets met de resultaten kunnen (zie onder rechts in de zijbalk) dan moet je eigenlijk ook weten wie wat gezegd heeft. En dat weet ik niet.

Het is verleidelijk te denken dat de 43% echte jongeren (dwz die tot 30 jaar) die heeft geantwoord, samenvalt met de 47% die zich thuisvoelt in de kerk en ook deel uitmaakt van de groep van 67% die je niet zomaar uit de kerk weg krijgt  (stand 19 mei). Dan valt het allemaal wel mee met de jongeren van tegenwoordig en hun kerken. Het probleem ligt dan vooral bij de ‘oudere jongeren’ (40+) die zijn opgegroeid in de zestiger- en zeventiger- jaren. Mijn generatie, dus. We werden groot in een land en in een tijd waarin de jongeren compleet uit hun dak gingen: vrijheid en blijheid op vrijwel alle terreinen. Een jongere hoorde in ieder geval ’tegen’ het gezag van de ouderen te zijn, ‘anders dan vroeger’ en ‘vrij’ natuurlijk.
Wij kerkelijke jongeren werden vanzelfsprekend gewaarschuwd tegen de invloeden van deze gedachten. Maar  ‘men’ kon ze toch niet helemaal bij ons weghouden. Al zogen we ons niet als een spons vol met dit gedachtengoed, we werden toch wel ‘klam’ van. Als kampeerders in een regenachtig klimaat. Wij lieten onze haren ook langer groeien, droegen spijkerbroeken (het liefst strakke en vale) en onze feesten werden steeds wilder. Geen echte revolutie, wij hadden zo onze grenzen, maar een beetje een compromisrevolutie. Je wilde toch niet helemaal uit de toon vallen.
Meestal waren onze ouders daar niet zo gelukkig mee. Ze wantrouwden onze goede bedoelingen, waar wij hen  natuurlijk -als rasechte jongeren- van probeerde te overtuigen. En ze kregen ook regelmatig gelijk:  sommigen onder ons verlegden hun grenzen veel te ver en raakten uit het zicht van hun kerkelijke gemeente en velen van hen zijn daar nooit meer teruggekomen.
Achteraf gezien maakten wij het begin  van een nieuwe periode mee: wij zijn -denk ik- de eerste generatie waarin het niet langer vanzelfsprekend meer was dat een jongeren in het voetspoor van zijn ouders een plek in de kerk innam. Hoewel heel wat van ons jongeren -gewend om om een compromis te sluiten tussen heersende mode en kerkelijke cultuur- hun plek toch gehoorzaam ingenomen hebben. Je was toch ook nog loyaal. Aan je ouders, aan je gemeente, aan God.

Toch denk ik niet dat de moeite met hun kerkelijke gemeente alleen een probleem is van de 40+ generatie. Hoewel de problemen in die generatie wel eens onderschat zijn. Andere signalen geven de indruk dat de jongeren van nu in het algemeen nog wel eens meer moeite met hun kerk zouden kunnen hebben dan de generaties daarvoor. Want het kost hen nog meer moeite om zich bij hun gemeente thuis te voelen. De kloof tussen hun leefwereld en die van de gemeente is nog veel groter dan eerder. Dus gaan ze er niet echt bij horen! Ze krijgen de kans niet eens meer om loyaal te zijn. Zoals Tomas in zijn  reactie op mijn vorige blog schrijft: ‘het past niet bij onze manier van leven’. En ik zie dat ook gebeuren, ook in onze gemeente is er een groep jongeren die -soms vrij plotseling- een andere richting inslaat en van de gemeente vandaan reist. Niet omdat er niets voor hen georganiseerd is, maar omdat ze de aansluiting verliezen bij de ‘wereld van de kerk’.
Dat is de de boodschap van Van Wijnen: probeer de jongeren niet bij de kerk te krijgen, maar probeer de kerk bij de jongeren te krijgen. Zoek ze op in hun leefwereld!
Ben je het daarmee eens of niet? Laat het me weten via de vraag die ik aan de enquête heb toegevoegd.